U junu 1903. kralj Petar Prvi Karađorđević je vratio na snagu liberalno-demokratski Ustav iz 1888. godine koji je njegov prethodnik kralj Aleksandar Obrenović suspendovao. Ovog ustava kralj Petar se uvek držao s lojalnošću, tvrde istoričari. Ta njegova lojalnost i puna sloboda u primenjivanju parlamentarnog režima, omogućili su Pašiću i Radikalnoj stranci da vladaju nesmetano od 1903. do 1918. godine, osim vlade samostalaca (1905) i nekoliko koncentracionih kabineta u kojima su takođe i radikali bili široko zastupljeni.
    Pravac koji je Pašić dao srpskoj politici za vreme Petra Prvog Karađorđevića ne bi se mogao ni zamisliti bez ovog kralja koji je bio idealan primer ustavnog vladara. 
    U sferi nezavisnog sudstva, uspostavljen je i sistem upravnih sudova sa Državnim savetom u svojstvu vrhovnog upravnog suda, čime se Srbija pridružila zapadnoevropskim državama tog vremena po pitanju efikasnosti sprovođenja zakona.
    Ekonomski razvoj je bio impresivan i imao se utisak da je Srbija bogata u stoci, da su joj ambari prepuni kao i državna blagajna. NJen novac poredio se sa najpostojanijim evropskim valutama tog doba. Inače za ovaj period, koji je po nekima zlatno doba Srbije, vezuje se razvoj industrije u Srbiji.
    Pašić niti je želeo, niti je tražio Carinski rat koji je prema Srbiji Austrougarska proglasila jula 1906. godine, pošto Pašić nije odustajao od predloga da se pregovori o trgovačkim ugovorima razdvoje od pitanja o zajmu i državnim nabavkama. 
    Pašićeva vlada je ipak uspela, zahvaljujući potpori Rusije, Francuske i Italije da znatan deo izvoza uputi preko Soluna u Italiju, Francusku, Englesku, Švajcarsku i Švedsku sa kojima su sklopljeni trgovinski sporazumi, pa je tako prilično umanjila štetu od prekida trgovačkih veza sa Austrougarskom, koja je do tada bila jedini potrošač proizvoda iz Srbije. Sporazumom iz Beograda i Beča iz 1911. godine Carinski rat je bio završen, međutim, u Srbiji je i dalje postojalo snažno neprijateljstvo u odnosu na austrougarsku aneksiju Bosne i Hercegovine koja se dogodila 1908. godine, mada je Berlinski kongres iz 1878. dao pomenutoj carevini to pravo.
    Istovremeno sa aneksijom, bečka monarhija je obelodanila i plan da se izgradi železnička pruga austrougarskim delom teritorije koja bi prolazila i kroz Novi Pazar i spajala Austrougarsku sa Solunom i Bugarskom, bez prolaska kroz Srbiju, čime bi okruženje i izolacija Srbije bili potpuni. 
    Pašić je smatrao da će Turska ometati izgradnju te železnice i bio je u pravu. Nakon mladoturske revolucije u Turskoj, kako navode istoričari, nova turska vlast je zauzela stav da je projekat te železničke pruge od drugorazrednog značaja i Austrougarski planovi u tom pravcu bili su osuđeni na propast.
    Pred Pašićem su, potom stajali novi izazovi kojima nišim nije doprineo. Na pomolu su bili Prvi i Drugi balkanski rat, a zatim i Prvi svetski rat.

    Povratak na predhodnu stranu