Bretonci, koji naseljavaju sjeverozapadnu Francusku, potomci su Kelta, kao i Irci i Velšani. Njihovo etničko ime povezuje ih sa starim Britancima, koji su između V i VIII vijeka, bježeći od anglosaksonske dominacije Walesa i Cornwalla, naselili ovaj dio Francuske. Utočište su pronašli na području Armorike („zemlje koja je okrenuta prema moru“), koja se za rimske ere nazivala „Britannia“, po čemu je savremena Bretanja i dobila ime. Narodi koji su dolazili iz Britanije donijeli su sa sobom staroengleski jezik i religijske običaje hrišćanske zemlje, što je dovelo do stvaranja crkve s keltskim obredima.

    Do prije nekoliko decenija u ruralnim područjima Bretanje mogle su se čuti legende o drevnim junacima. Za dugih zimskih večeri porodica bi se okupila oko ognjišta i slušala priče o tim junacima. Kućna ognjišta bila su standardna mjeste za pričanje priča i nalazila su se u svim pentyjima, tipičnim bretnoskim kućama od kamena s jednom prostorijom podijeljenom na kuhinju, ognjište i spavaonicu, u kojoj su se nalazile slamarice pričvršćene uza zidove, a koja je od ostatka prostorije bila odvojena zastorom ili vratima.

Bretonska ekonomija tradicionalno se oslanja na ratarstvo i ribolov. Ratari, zakupnici i najamnici u obalnim selima skupljali su jodom bogatu morsku travu koju je izbacivala olima i koristili je kao gnojivo za žitna i povrtna polja. Ribari su rizikovali živote ploveći do Islanda i Newfoundlanda u potrazi za bakalarom te do obala Španije i Maroka u potrazi za tunom.

Kao i u ostatku Evrope, svaki se rad prekidao vjerskim svetkovinama, zavisno o godišnjem dobu. Nakon vjerske proslave održavaju se tradicionalne zabave s hrvanjem, plesom i muzikom poput Gavote iz Cornwalla koja se svira na binou (male bretonske gajde), telennu (mala keltska harfa) i bouzeu (harmonika). Ples prati  ka ha diskan, uobičajena forma  bretonske pjesme u kojoj dva pjevača izvode pjesmu istovremeno, ali sa vremenskim razmakom, poput kanona.

Žene nose široke crne suknje sa šarenim pregačama, izvezene bluze i bijele čipkaste kape. Muškarci nose kratke crne kapute s pucetima sa strane, velike šešire sa širokim obodom i obojene drvene klompe.

U današnje vrijeme jezična manjina u Bretaniji smanjila se na pola miliona, od čega većinu čine starije osobe koje žive u Finesterresu, gdje je najjači osjećaj regionalnog identiteta