Biografija

Vojislav IliC je rođen 14. aprila 1860. godine u Beogradu, kao treći sin pjesnika i političara Jovana Ilića. Ometen bolešću, srpsko-turskim ratom i slabim uspjehom prekinuo je školovanje u trećem razredu i nikad nije završio nižu gimnaziju. Kasnije je na svoju ruku pohađao predavanja u Velikoj školi, aktivno učestvovao u književnom i političkom životu studentske omladine, ali ispite nije polagao. Sa braćom se vrlo rano opredijelio za književnost. Počeo je pjevati između 1872. i 1876. Već u jedanaestoj godini piše satirične stihove protiv brata (Dragutina) i iznosi ih pred oca i ostale ukućane u svom rukopisnom listu „Havet“. Iz dvanaeste godine postoje prvi sačuvani Ilićevi stihovi. U početku je pisao u duhu Zmaja i Jakšića (koji su, obojica, dolazili u kuću njegovom ocu), ali se ubrzo pod uticajem oca i njegove biblioteke, domaćih učitelja i ruskih dobrovoljaca u srpsko-turskom ratu, od kojih je naučio ruski jezik, preorijentiše na strane poetske uzore, koje mu pruža lektira najprije ruske i klasične poezije, pa zatim njemačke, engleske i drugih književnosti. Za Jakšićevu kćerku Tijanu se oženio kradom, 14. novembra 1883. godine. Politički je najprije simpatizer Radikalne stranke, zbog čega poslije Timočke bune (1883.) ne uspijeva duže vremena da dobije državnu službu. Između 1886. i abdikcije Milana Obrenovića (1889.) piše niz političkih i socijalnih satira uperenih protiv Obrenovićevske vlasti i vlade koja je vodila i izgubila rat protiv Bugarske. Na glas kao pjesnik izlazi još prije štampanja svoje prve zbirke pjesama (Beograd, 1887.). Druga zbirka izlazi mu opet u Beogradu 1889. godine. Novu zbirku za Srpsku književnu zadrugu  pjesnik je pripremao 1892. godine, ali nije stigao da je izda. Niz proznih i publicističkih radova pokazuju da je Ilić imao i polemičarskog dara. Između 1887. i 1889. pokazao je izvjesne znake udaljavanja od Radikalne stranke i približavanja u nekim stavovima socijalističkoj ideologiji Svetozara Markovića i Mite Čenića. Poslije 1889. ovakva Ilićeva orijentacija slabi i on se, politički razočaran, nalazi u idejnom bespuću. Poslije 1889. godine prekida veze i sa radikalima i prestaje da sarađuje u radikalnoj štampi. Službovao je najprije kao korektor Državne stamparije u Beogradu (1887.), pa kao činovnik našeg konzulata u Solunu (1889.); pod radikalskom Pašićevom vladom morao je da emigrira iz zemlje u Rumuniju (1892.), gdje je bio učitelj u našoj manjinskoj školi u Turn-Severinu. Po povratku izvesno vrijeme je bez posla, zatim dobija službu u Ministarstvu unutrašnjih poslova, kao pisar, pa u Monopolu duvana i soli. Godine 1893. odlazi za pisara konzulata u Prištini, na čijem čelu se nalazio Branislav Nušić. Zbog slabog zdravlja bio je primoran da se vrati u Beograd, gdje je i umro 19. januara 1894. godine.

NAZAD