Muzika:

Moonspell, pod čvrstim vođstvom Fernanda Ribeira, je za sredozemno podneblje u svakom slučaju neobičan bend. Oformljeni u sunčanom Portugalu, od početka su bili pod veoma jakim uticajem gotske poetike: tekstovi inspirisani natprirodnim, mračna i teška muzika uz moćni Fernandov vokal dominiraju na prvim albumima, čineći od njih predstavnike pravog (ako iko može reći šta je to) Gothic Metala. Sličnog stila kao i prvenac Under The Moonspell, Wolfheart je svetkovina razornog zvuka i mističnih predstava kao što su "Wolfshade" i "Vampiria", ili nezvanična himna benda "Alma Mater". Već na Irreligious otpočinju eksperimenti, ali to je i dalje njihov prepoznatljivi stil, najbolje oličen u epskoj "Full Moon Madness". Međutim, na  Sin/Pecado albumu Moonspell se dramatično udaljava od svojih korijena. Mekša, u većini pjesama ambijentalna svirka, veliki upliv ritam mašina i kompjuterskih efekata (mada je u ovome zadržana mjera), etno uticaji iz rodnog Portugala i po prvi put "pravo" Fernandovo pjevanje značili su zaokret u karijeri benda, mada i dalje zadržavaju svoju prepoznatljivost. Neke negativne reakcije nisu skrenule grupu sa novog kursa u daljem radu, ali je opet došlo do određenih promjena: naredni - inače odlični - album (Butterfly Effect) donio je nastavak eksperimentisanja sa tehnologijom i tišim dionicama, ali ovaj put uz razarajuće i beskompromisne dark komade, kao što su "Soulsick" i "Lustmord", gdje se Fernando vraća starom vokalnom stilu, tako da je opšti utisak da je ovaj projekat pomirio stari i novi Moonspell na najbolji mogući način, a da je povratio njegove uzdrmane pozicije niko ne može da porekne. Sudeći po prvim reakcijama te pozicije će itekako učvrstiti Darkness And Hope, album koji predstavlja zrelu sintezu većine faza kroz koje je grupa dosad prošla, ali koji nije mogao proći bez iznenađenja tako tipičnih za Ribeira - ovaj put najveće je sigurno "Os Senhores da Guerra", obrada ni manje ni više nego - Madredeus-a.