Preteca renesanse umjetnosti u Italiji u XIV vijeku je firentinski slikar Giotto. Njegove freske u Kapela del Arena u Padovi znace smeo i skoro radkalan raskid sa vizantijskom tradicijom koja je u Italiji bila veoma jaka. On se sa na ovim freskama oslobodio velikih povrsina zlata, koristeci umjesto njega prirodne boje predmeta-lokalni ton. Giotto, medjutim, lokalni ton diferencira svijetlo-tamnim da bi predmetima i skulpturama dao volumioznost i cvrstinu prirodnih oblika. Kompoziciju svojih slika Gotto je zamislio u prostoru u koji unosi i skromne elemente pejsaza. Volumenima figura i stene on stvara plitku pozornicu i zato se dogadjaj odigrava tu pred nama, u prvom planu, na nivou naseg pogleda. On je bio prvi slikar koji je podjednako vodio racuna o prostoru slike i o prostoru posmatraca. Na Giottova iskustva nadovezace se mnogi slikari rane renesanse. Uzor mu je bila i anticka arhitektura. Ozivljava anticke estetske principe:simetriju, proporciju i harmoniju. Oslobadja se goticke dekorativnosti i tezi da dijelove koji su u gotickoj arhitekturi isli ka razjedinjavanju objedini u prostorno jasne arhitektonske cjeline.