CEZNJA U TUDJINI

                           Da mi je da ne umrem u tudjini

                         Lepe su sve bukove u zemlji ceste,

                              livada svaka lepa je mlada,

                                  i sve reke nepoznate,

                             svi vrhovi sto se suncem zlate,

                               sve i gde nije i gde jeste

                             pogled i noga mi stupila kada.

                         Ali kut zemlje na kom smo zito zeli

                               i sa koga smo cedili vina,

                              zemlja koju smo pili i jeli,

                              cija na ognju palili drveta,

                             gde smo sahranili oca i sina,

                          kao da je sva grob pradedovska,

                             krvavo nam je bliska i sveta.

                             U tu bih zemlju hteo da legnem,

                               u taj kraj gde biljka svaka,

                            gde bubica svaka bolno me dira

                       kao zbun sto na bratovom grobu cveta,

                                 kao mrav sto njime mili.

                             Zemlja sa koje smo jeli i pili,

                          koja nam je kao srce rodjeno jasna

                              i tajanstvenija od svemira,

                              hteo bih da mi grobom bude.