Nakon bratove smrti 1199, Džon je postao kralj. Iz toga je proizašla pobuna od strane pristalica Artura od Bretanje, sina Džonovog brata, Džefrija. Artur je pobeđen I zarobljen 1202. i vjeruje se da ga je Džon ubio. Francuski kralj Filip II je nastavio Arturov rat sve dok Džon nije predao svoje posede u Francuskoj 1204. 1207. godine Džon je odbio da prihvati izbor Stivena Langtona za kanterberijskog nadbiskupa. Papa Inoćentije II ga je tad ekskomunicirao I počeo da pregovara sa Filipom oko invazije na Englesku. Očajan, D\on je predao Englesku papi, ali ju je 1213 primio kao milostinju. Pokušavajući da opet osvoji svoje posede u Francuskoj, pretrpio je težak poraz od strane Filipa 1214. godine. Džonovo kraljevanje je postalo prava tiranija; da bi podrža svoje ratove iznuđivao je novac, podizao poreze I konfiskovao privatne posede. Njegovi baroni su se konačno ujedinili u odluci da prisile Džona da poštuje njihova prava i privilegije. Džon nije imao mnogo izbora nego da potpiše “Magnu Cartu” koja je sastavljena od strane barona 1215. po kojem su njima osigurane određene preivilegije. Uskoro su se Džon i baroni našli u ratu. Džon je umro u Njuvarku u Notinghemširu 19. Oktobra 1216. Nasledio ga je njegov sin Henri III.

Grb kralja Džona