Smrt polako pristize u Makondo, ali jednom kad dodje vise je nista ne zaustavlja. U pocetku se polako useljava u zajednicu, a onda stice brzinu u trci sa zivotom kroz sto godina. Kad su Ursula i Hose Arkadio osnovali Makondo, on izgleda kao utopija. Zivot u selu znacajno napreduje i ovaj napredak ogleda se u cinjenici da u Makondu dugi niz godina nema groblja. U ovu utopiju su dosli bjezeci od smrti i sudbine rodoskrvnih brakova, ali ono sto ni Hose Akradio Buendija, a ni Ursula ne znaju, jeste da sjemena i jednog i drugog nose u sebi. Smrt traga za njima i prati ih u stopu, ali ne u obliku fizicke smrti, nego samoce koja ih fizicki i psihicki odvaja od onih koji ih okruzuju.
Hose Arkadio Buendija
Smrt se moze izbjegavati jedno vrijeme, ali se ne moze potpuno izbjeci i kad smrt dodje u zivote porodice Buendija i konacno dovodi duh Prudensija Agilara.
Smrt je u romanu usko povezana sa samocom. Buendija muskarci su vodeni nekim unutrasnjim ludilom da do smrti zive u samoci. Samoca ih sve vise uvlaci pod svoje okrilje, koje je za njih smrtonosno. Hladnoca njihove izolacije je gotovo ista kao hladnoca groba.
Aurelijano Buedija na pocetku romana stoji ispred streljackog voda, ali on tamo ne umire. To je samo jedna od epizoda u kojoj ce doci oci u oci sa smrcu, ali je smrt ta koja nije izdrzala pogled. Iako je zivio najnasilnijim zivotom, naslina smrt dolazi samo drugima iz njegove porodice. Apsurd zivota ogleda se u tome sto pukovnik Aurelijano Buendija umire naslonjen na kesten dok je mokrio.
Ursula (Inguaran) Buendija
