U sudbonosnim trenucima kada je srpski narod izašao na evropsku političku scenu 1804. godine, u prelomnim godinama otpočinjanja borbe za konačno oslobođenje i vaskrs srpske države, na čelu naroda pojavio se čovek koji je smeo, mogao i znao da predvodi narod.
Prema narodnom predanju, Karađorđeva porodica je poreklom iz Vasojevića, a u Šumadiju se doselila u prvoj polovini XVIII veka. Otac Petar, po kome je dobio prezime, oženio se rođenom Šumadinkom, Maricom, kćerkom Petra Živkovića. Njihov prvenac Đorđe rodio se na Đurđic, 3. novembra 1752. godine.
Negde pred rat austrijsko-turski, oženio se Jelenom iz Masluševa, kćerkom Nikole Jovanovića, obor-kneza jaseničkog. Smatra se da je 1803. godine, u zimu, lično sam Karađorđe obilazio celu Šumadiju, pripremajući i pridobijajući viđene domaćine za širi narodni pokret. Usledio je okrutni odgovor: seča knezova. I Karađorđe se našao na tom spisku, ali je uspeo da razbije poteru. Na zboru u Orašcu, narodni glavari za vođu nisu izabrali ni najpoznatijeg hajduka, ni najviđenijeg kneza; izvikali su Karađorđa, iako su dobro poznavali njegovu preku ćud. Od tog trenutka, pa sve do propasti ustanka 1813., Karađorđev životopis jeste istorija Srbije. Napustio je Srbiju 21. septembra 1813. godine. Udaljen od Srbije, on prihvata plan grčkih heterista, koji su ga pozvali za vođu ustanka. Međutim, Miloš Obrenović nije želeo borbu. Kada je Karađorđe prešao u Srbiju, u selu Radovanju u jaseničkom srezu smederevskog okruga, u zoru 13. jula 1817. godine, ubijen je na spavanju, mučki, po Miloševoj naredbi.