BAROK
Sam naziv "barok" izveden je iz portugalske, odnosno spanske rijeci barroco ili barrueco koja oznacava biser nepravilnog oblika i manje vrijednosti.
U istoriji umjetnosti postoje dva pristupa baroku. Jedni ga smatraju logičnim produžetkom renesansnih tradicija, zavrsnom fazom renesanse. Drugi su skloni da u baroku vide antipod humanistickihm teznjama-"barokno" je ono sto je neuravnotezeno, izvjestaceno, bizarno, suprotno estetskim kanonima renesanse. za neke barok oznacava povratak primitivnim izvorima covjecanstva, jer se, napustajuci intelektualni klasicizam , okrece vitalnosti i instinktu kao pokretacima umjetnickog cina.
Termin barok, kao oznaka epohe izmedju renesanse i klasike koja obuhvata oko sto pedeset burnih godina istoriji umjetnosti, tek pocetkom dvadesetih godina XIX vijeka, prihvacen je i u istoriji umjetnosti muzike.
Razlikovanje ranog (1600-1630), zrelog (1630-1680) i poznog (1680-1750) baroka (takođe po ugledu na istoriju umjetnosti) donekle pomaze da se ipak razdvoje pojedine dosta heterogene pojave u muzici ovog doba.
Barok kao pravac donio je nova izražajna sredstva, nova shvatanja o mjestu duhovne muzike i nagli uspon instrumentalne polifonije, koja će dostići vrhunac u Bahovim djelima. Pojedinac kao umjetnički subjekt izbija u prvi plan, a svjetovna muzika doživljava veličanstven uspon. izgrađuje se nauka o harmoniji (nauka o akordima i njihovom povezivanju). U prvoj polovini XVIII vijeka francuski kompozitor i teoretičar Žan Filip Ramo objavljuje svoje značajne teorijske radove iz oblasti harmonije. U njima su data teorijska objašnjenja razvojnih procesa koji su se odigrali u muzičkoj praksi onog doba i istovremeno postavljene teorijske osnove modernog shvatanja harmonije. Iz vremena baroka imamo moderne tonske rodove dur i moll, u današnjem smislu riječi. Barok donosi nove oblike - instrumentalne i vokalno-instrumentalne.
Najizrazitiji predstavnici baroka su Georg Fridrih Hendl i Johan Sebastijan Bah.
|
|
|
|
|
|