Gelbplan
-Žuti plan-
    Komanda njemačkih kopnenih snaga izdala je 24. maja 1940.g. direktivu, koja je sadržala konačnu varijantu plana "Gelb"- Žuti. Ova operacija je imala dva cilja: vojni i politički. Trebalo je munjevito, u hodu, razbiti savezničke trupe u Zapadnoj Evropi, okupirati Belgiju i Holandiju, osvojiti sjevernu Francusku i iskoristiti taj ogroman mostobran za proširenje pomorskog i vazdušnog rata protiv Engleske, kao i za izbacivanje Francuske iz dalje borbe. Sve bi to uticalo da se Velika Britanija prinudi na sklapanje mira koji bi bio pogodan za Njemačku. Druga faza operacije protiv anglo-francuske koalicije nazivala se šifrovano "Rot"-"Crveni".
    "Gelb" je u osnovi predstavljao kopiju njemačkog plana o ofanzivi na Zapadu iz I svjetskog rata, poznatog pod imenom "Šlifenov plan". On je podrazumjevao zaobilaženje sa sjevera utvrđene francuske "Mažinovljeve linije" i nanošenje glavnog udarca preko holandske, belgijske i luksemburške teritorije.
    Plan "Gelb" je predviđao "munjeviti rat" protiv zapadnih saveznika. Ali mnogi vojni stručnjaci ističu njegov šablonski karakter. Jedan od najsposobnijih njemačkih vojskovođa, feldmaršal Erih Manštajn, loše se izražava o njemu u svojim memoarima.
"Operativna ideja Vrhovne komande u osnovnim crtama je podsjećala na čuveni "Šlifenov plan" iz 1914. godine. Ja sam bio veoma rezigniran što naša generacija nije mogla da smisli ništa drugo, već je ponavljala stari recept, koji je istina preporučen od takvog stručnjaka, kakav je bio Šlifen. Šta je moglo da se dobije izvlačenjem iz sefa vojnog plana, koji je protivnik već jednom prostudirao zajedno sa nama i za čije je ponavljane svakako bio pripremljen."		     Zapadni saveznici su skrojili odbrambeni plan za rat na kontinentu na osnovu referata koji je podnio general Gamlen na zajedničkom sastanku generalštabova Francuske i Engleske, održanom u proljeće 1940. godine. Gamlen je smatrao da trupe Vermahta neće preduzeti ofanzivu na sektoru francusko-njemačke granice od Bazela do Longvije, jer se upravo ondje nalazila "Mažinovljeva linija". Njemačka nije raspolagala dovoljnim snagama i sredstvima- tvrdio je on- da bi probila ovu liniju. Mnogo je vjerovatnije bilo očekivati napad na sjeveru ili na jugu, preko Belgije ili Švajcarske. Zbog toga je francuski Generalštab zahtjevao da se savezničke trupe (uključujući belgijsku i švajcarsku vojsku) razviju u Belgiji i Švajcarskoj i tamo stvore čvrst odbrambeni bedem, koji će biti prilično udaljen od francuskih granica.
     Saveznici su imali preimućstvo u ljudstvu, tenkovima i artiljeriji, a njihovo zaostajnje u broju aviona nije bilo tako izrazito. Međutim, u cjelini gledano, njemačko naoružanje je bilo znatno modernije i efikasnije, a komandovanje daleko vještije i uspješnije. Prednost Vermahta je posebno postojala na pravcima glavnih udara, gdje su njemački generali uspjevali da koncentrišu ogromne snage i brzo slome malobrojnu protivničku odbranu.