Najglavnija oblast rasprostranjenja današnjih aktivnih vulkana je Tihi okean (tzv. vatreni pojas Tihog okeana). Zapadni niz pruža se od Kamčatke (Ključevski vrh, 4750 m), te Filipina (Apo,2965 m), Indonezije (Tambora, 2821; Krakatau, 813 m), grupe ostrva Melanezije, pa do Novog Zelanda (Ruapejhu, 2797 m), a istočni od Aleutskih ostrva preko Aljaske, Stenovitih planina u Kanadi i SAD, Meksika (Popokatapetl, 5452 m), i Anda (Kotopaksi, 5897 m) i dr. Treći niz čine vulkanska ostrva u Atlantskom okeanu. Pružaju se od Islanda (Hekla, 1500 m) preko Azorskih i Kanarskih ostrva do ostrva Sveta Jelena i Tristan da Kunja.

Poseban niz meridijalnog pravca čine vulkani u istočnoj Africi. Na poprečnim dislokacionim linijama pružaju se vulkani Sredozemnog mora (Etna, 3263 m, Vezuv 1277 m i dr.), zatim na ostrvima Indonezije i dr. Smatra se da na Zemlji ukupno ima 546 živih vulkana (od čega kopnenih 484, a podmorska 62); od toga je najviše u prostoru Tihog okeana (396 kopnenih i 31 podmorski živi vulkan).
 

Svake godine se može nabrojati tridesetak vulkanskih erupcija

Vulkani su poredjani duž velikih linija napona – podokeanski grebeni i njihova kontinentalna produženja – i duž granica ploča koje se sučeljavaju. Ognjeni pojas Tihog okeana predstavljaju ivicu tihookenske ploče.

Velika većina vulkana (mahom ugašenih) nalazi se na dnu okeana, što je posljedica tanke okeanske kore kroz koju lako probija magma odozdo. Mnogobrojni podaci pokazuju da se na dnu Tihog okeana nalazi više od 10 000 vukana preko 1000 m visine.

Grupa havajskih vulkana potiče otud što se u omotaču stalno nalaze ¸¸perjanice'' (vrele tačke) gdje se stvara magma, iznad kojih se, poslije prolaza kroz okeansku koru, stvaraju vulkanske brojanice (nazivi podvodnih vulkanskih kupa).