SVETISLAV TISA MILOSAVLJEVIC
(1882 - 1960)

Svetislav, Sin Tome i Vaslilije Milosavljević, rođen je 7. septembra 1882. godine u Nišu, gradu u kom je njegov otac Toma tada bio jedan od najbogatijih trgovaca.
Na Vidovdan 1893. godine, sa pohvalom je maturirao četvorogodišnju osnovnu školu u Nišu. Već u vrijeme kada je pohađao nižu gimnaziju, otac Toma je bankrotirao, pa je Svetislav sam počeo zarađivati novac dajući časove prvacima.
Isprva je planirao upisati tehnički fakultet ali, na nagovor roditelja, mijenja mišljenje i upisuje Nižu školu Vojne akademije. Iako je, zbog fizičke nerazvijenosti, prvo bio ostavljen za sljedeću godinu, Svetislav uspijeva odmah upisati ovu vojnu školu u Beogradu, gdje biva jedan od najboljih učenika.
U avgustu 1901. godine, završio je Akademiju odličnim uspjehom i dobio čin potporučnika.
1904. godine, na službi u rodnom Nišu, bio je odlikovan Medaljom za vojničke vrline i unaprijeđen u čin poručnika.
1905. primljen je na Višu školu Vojne akademije, koju je završio 1907. godine, kao jedan od 3 najbolja učenika.
Služba ga ponovo vraća u rodno mjesto, gdje 1909. postaje kapetan II klase.
Aktivno je učestvovao u oba Balkanska rata i u I svjetskom ratu. Tu ga je zapazio i sam kralj Aleksandar Karađorđević.
Aprila 1919. godine, oženio je Desanku Andrejević (1892 - 1978) iz Jagodine. Iz tog braka je rođeno troje djece - Tomica, Petar i Ljubica.
1920. godine, unaprijeđen je u čin pukovnika, te je do 1923. radio kao šef željezničkog odseka Saobraćajnog odelenja Glavnog generalštaba, a 1925. godine dobio je čin brigadnog generala.
Po kraljevoj volji, 1926. godine je postao ministar saobraćaja, i tu proveo sljedećih 19 mjeseci. Za vrijeme ministrovanja, završio je prugu Titel - Orlovat, započeo izgradnju Pančevačkog mosta, drugi kolosijek pruge Beograd - Novska...
7. novembra 1929. godine, objavljen je akt o njegovom proglašenju banom Vrbaske banovine. Do 18.aprila 1934. godine koliko je banovao, Banjaluku je učinio modernim evropskim gradom.
Već 19. aprila 1934. godine, ponovo postaje ministar saobraćaja.
Nakon što je, 1935. godine, spasio državi stotine miliona dinara i razotkrio namjere Lazara Radivojevića, njegovog prethodnika na mjestu ministra, odlučio je zauvijek napustiti političku scenu Jugoslavije.
Do II svjetskog rata radio je kao predsjednik "Jugoslovenskog društva za putove" i urednik stranice "Vojska, vazduhoplovstvo i mornarica", lista "Politika".
U II svjetskom ratu je učestvovao kratko, u službi u Sarajevu. Nakon proglašenja Nezavisne Države Hrvatske (10. aprila 1941. godine), u čiji sastav je ušlo i Sarajevo, vratio se u Beograd i živio sa porodicom.
Poslije II svjetskog rata sasvim se povukao iz javnog života Jugoslavije.
Umro je 28. jula 1960. godine u svojoj sobi u Beogradu.

© Maja Tomaševic