Ne može se pouzdano reći kada je nastalo kinesko pismo. Ono je prošlo kroz prilično složen tok svog oblikovanja. Naučnici se u osnovi slažu da postoje tri faze njegovog formiranja: to su: svaranje forme/oblika (xing) karaktera, određivanje njihovog značenja/smisla (yi) i vezivanje određenih glasovnih vrednosti (sheng/yin) za njih.

Karakteri prve faze imaju izrazito slikovnu strukturu i oni čine grupu tzv. ranih piktografa. Karakteri druge faze kao svoju dominantnu crtu imaju vezivanje za određen smisao i njihova forma je, uglavnom nastala putem »asocijativnog slaganja«. Karakteri trećeg razdoblja obeležavaju većim delom »fonetske jedinice.

Kada se u svetu nauke govori o kineskom jeziku obično se kaže da je to:

   1.  jezik koji pripada sino-tibetanskoj porodici jezika (istovremeno se ističe da su i klasifikacija i pripadnost ovoj jezičkoj porodici sporni)

   2.  tonski jezik (značenja mu se menjaju jednostavnim menjanjem nivoa visine tona.  Tonske razlike utiču kako na vokabular tako i na gramatiku.  Kineski jezik ima četiri osnovna i jedan neutralan ton.  Prvi ton se opisuje kao visoki ili ravni; drugi, kao visokouzlazni ili uzlazni; treći, kao niskosilazno-uzlazni ili samo silazno-ulazni; ćetvrti, kao visokosilazni ili silazni i neutralni ton čija je tonska vrednost nultog stepena);

  3.  izolativni, analitički ili korenski jezik (reči su mu nepromenljive, nemaju nastavke; grmatički odnosi se izražavaju upotrebom određenog roda reči) i

   4.  jezik naroda Han (čini oko 94% kineske populacije).

Činjenica da je Kina višenacionalna zajednica, da ima 56-60 nacionalnih manjina koji čine 6% kineskog stanovništva, da su u njoj prisutni brojni jezici koji po uobičajenoj tipološkoj podeli pripadaju trima jezičkim porodicama (sino-tibetanskoj, altajskoj i tajskoj), dodatno komplikuje stvar.  Na tlu Kine su prisutni, da izvedemo neke primere: caiva, kazaški, korčinski, mandžurski, namaj, nung, airam, ordski, saita, taj, tatarski, tibetanski, ujgurski, korejski, itd.  Pored toga i sam jezik naroda Han (kinski) deli se na pet velikih dijalekata (severni, wu, ming, yue, kejia) koji se, svaki za sebe, opet razvrstavju na brojne podgrupe.  Ovi površni opisi jasno govore o veoma složenoj lepezi jezika koji se govore na tlu Kine.  Kineski jezik kao standardizovana forma jednog od dominantnih jezika naroda Han, temelji se na matrici severnog dijalekta i na pekinškom govoru.  On se u Kini naziva još i putonghua (uobičajen govor, zajednički govor) ili guoyu  (nacionalni ili državni govor), dok se na Zapadu on naziva mandarinski kineski.  Njegovi se dijalekti međusobno razikujukako po izgovoru tako i po vokabularu.  Razlike njegovih govornih formi su toliko velike da se ponekad neki istraživači da li da ih svrstaju u istu ili različitu porodicu jezika. Međutim, ono što ih spaja i čini ih, neizostavno, delom kineskog jezičkog korpusa, to je pismo kje je isto za sve bez obzira kojim dijalektom govorili. Poznato je da se jezička deskripcija usmerena na otkrivanje principa na kojima počinje jezik kreće oko ose prostor – vreme, i to tako da se govor više vezuje za vreme a pismo za prostor. Govor je ono delimično, prolazno, zaboravu podložnodpk se pismo vidi kao više statično, trajno, u pamćenje upisano.