• Krunisanje trnovim vencem 1570. Istu kompoziciju obradio je 40-ih godina, u masivnom stilu, slično tavanici Santa Maria dela Salute. Sada je obrađuje na ličniji i silovitiji način. Ovo je nova vrsta silovitosti u skladu sa koloritom i potezima četkice, a ne sa formom. Udarci padaju na ranjenu Hristovu glavu-bestežinske figure zamahuju motkama. Dramatika svetla i senki dobija okrutnost kroz vibracije poteza četkicom i laganog sagorevanja kolorita, vatrenog kolorita. Nanosi boje su pastozni. Plave, crvene, žute boje još uvek su prisutne, ali sada kroz noćnu dubinu glazure. Kompozicioni trouglovi sevaju i prepliću se da bi povećali oluju patnje koja okruižuje izmučenog Hrista. Ticijan slika prventveno bojom. Kompozicija je složena od mnoštva dijagonala i savršeno uravnotežena. Boja je sasvim zatvorila plastičnu formu-nema figura ni prostora, već samo treptanja i preliva bojenih površina-mrlje svetlosti i senke. Stvoreno je jedinstvo svetla i vazduha, organsko spajanje duhovnog i materijalnog.
• Nimfa i pastir –ponovo je Ovidije izvor-Pisma mitskih žena. Likovi sa slike su verovatno Enona i Paris.
• Kažnjavanje Marsije Na slici se nalazi muška figura koja svira liru da bračo (violinu). Verovatno Orfej što bi bilo u skladu sa neoplatonističkom teorijom o orfičkoj muzici koja pomaže duši da se odvoji od tela. U liku kralja Mida verovatno je Ticijan. Slika pokazuje božansku harmoniju. Marsija kao Hrist. Postoje tri nivoa tumačenja
-umetnička alegorija
-kosmološka, moralna alegorija
-religijska alegorija
Smatra se da je slika isprovocrana događajem iz Turskog rata, kada su Turci živog odrali jednog Venecijanca.
Frekventni motivi mučenja i haosa Ticijanove poslednje faze razrešavaju se u jednoj od najslavnijih slika italijanske umetnosti:
•
Pieta 1576. Ova slika stajala je nasuprot lučnog ulata u Akademiji. U niši čija
mistična arhitektura podseća na preteće motive koje je Ticijan video u palazzo
del Te (vrsta arhitekture maska smrti), Bogorodica drži mrtvog Hrista. Na bazama
u vidu lavljih glava razljapljenih čeljusti (simbol smrti) stoje statue Mojsija
sa tablicama i štapom i Helespontinske sibile koja nosi krst. Ona je najavila
rođenje smrt i vaskrs Hrista Ispred krsta kleči polunag sveti Jeronim, (ili Jov)
samo u ogrtaču. On drži jednu Hristovu ruku u svojoj i gleda nagore u mrtvo
lice. Sa leve strane je uspaničena Marija Magdalena. Desno gore je puto, koji
izlazi iz niše, u letu sa ogromnom upaljenom bakljom. Drugi puto drži Magdalenin
vrč počasti. Ispod sibile je mala votivna slika naslonjena na postolje statue.
Na njoj su prikazani
Ticijan i njegov sin Oracijo kako se mole Bogorodici da ih spasi od kuge
koja je harala 1561. Cela drama ljudskog iskupljenja kroz Hristovu žrtvu
sumirana je u niši. Iznad niše je smokvino lišće kao simbol prvog greha i
čovekovog pada. Na zabatu gori šest od sedam lampi-sedam božijih duhova
(Apokalipsa 4, 5). Sedma lampa smeštane je na trostrukom centralnom kamenu
(središnji deo kamena pred Hristom tj. drugom kamenu svetog Trojstva). Unutar
niše i iznad Hristovog tela koje emituje svetlost, je zlatni mozaik sa pelikanom
koji sebi probija grudi, tradicionalan simbol Hristove krvi prolivene za
čovečanstvo. Ticijan je ovu sliku nemenio svom grobu u kapeli del Gracifise u
Sta MarijaGloriosa sei Frari, ali nije uspeo da je dovrši pre smrti.
Umro je zajedno
sa sinom Oracijem od kuge 1576. godine .
Sebe je
ovde predstavio kroz figuru klečećeg svetog Jeronima, koji ima njegove crte
lica. Sa njim se na neki način mistično identifikovao. Sliku je dovršio
Ticijanov pomoćnik Palme Đovane.
Karakterističan je slobodan potez četkicom. Bezoblični odjeci forme prenose se do lica Bogorodice i Hrista. Svetlo se probija od Hristove glave sa trnovim vencem. Hristove zatvorene oči jedva su nagoveštene. Dubina prostora dočarana je položajem Magdalene koje se plačući kreće ka nama sa ispruženom desnom rukom (najava baroka).
