Gudački muzički instrumenti

VIOLONČELO

Veličina violončela u poređenju sa violinom

Violončelo (čelo) je dosta veći instrument od violine i viole. Sastavljeno je od glasnjače, hvatnika, vrata, glave na kojoj se nalaze četiri čivije (kao i na ostalim instrumentima ove vrste), žičnika i naravno četiri žice, koje se protežu duž svih ovih delova. Pored njih postoje još i odušci, koji omogućuju bolju vibraciju unutar rezonatora. Pošto se violončelo drži između nogu, radi boljeg oslonca postoji nožica, koja je naslonjena o pod. Zbog svoje veličine, kao i zbog debljine žica štimuju se u nižem registru. U orkestarskom izvođenju violončelo moze da dostigne i do a², dok mu je najniži ton C.
Notacija se vrši u bas ključu, ali ponekad može i u tenorskom, kao i u violinskom, zbog najviših tonova.
Gudalo je sastavni deo ovog instrumenta.

Solo literatura violončela je raznovrsna. Pisane su svite (Johan Sebastian Bah je napisao šest svita), sonate (na tom polju najbolji su bili Ludvig van Betoven i Johanes Brams). Literatura za koncertno izvođenje je naknadno uvedena, a kompozitori, koji su se istakli u toj oblasti bili su: Robert Šuman, Antonjin Dvoržak, Petar Iljič Čajkovski i Jozef Hajdn

Primer:”Viljem Tel”-početak uvertire, pet violončela (Đoakino Rosini)
           II klavirski koncert u B duru, početak III stava (Johanes Brams)

Istorijat:
Violončelo je nastalo iz stare viole da gamba. Najstariji primerci su izrađeni u XVI veku u porodici Amati, a tokom XVII veka te viole su imale čak šest žica i štimovanje je bilo drugačije