Kolubarska bitka

Nakon Cerske bitke austro-ugarska vojska na čelu sa generalom Oskarom Poćorekom kreće ponovo na Srbiju. Prikupivši snage Poćorek ovaj put napad vrši iz dva pravca, jedan ide preko Drine dok drugi preko Save na Beograd. Na drugoj strani Srbi se nalaze u teškoj situaciji, pored toga što neprijatelj napada na dva fronta vojsci je ponestalo hrane, odjeće, obuće, i povrh svega artiljerijske i puščane municije. 6 novembra 1914. godine austro-ugarske trupe forsiraju Drinu i nastupaju prema Šumadiji dok srpski topovi ćute zbog nedostatka municije. Vojska se nalazi u raspadnom stanju bježeći ispred moćnijeg neprijatelja. Da stanje bude gore za vojskom se povlači i narod pa tako pomješana rulja bježi i pljačka na sve što naiđe. Koliko je teško stanje bilo govori i sjednica vlade i vrhovne komande u Valjevu gdje je vojvoda Putnik predlagao sklapanje primirja, tj. predaju. Tada na scenu stupa jedan od najvećih srpski vojskovođa, nekoliko puta penzionisani general (tada) Živojin Mišić. Preuzevši od Petra Bojovića komandu nad Srpskom 1. armijom, Mišić uspjeva da okupi rasute i iznemogle trupe. Uspostavivši komandni lanac Mišić protiv volje vrhovne komande i regenta Aleksandra povlači svoje trupe na polozaj Kolubara-Suvobor-Ljig. Iako je ovim potezom morao da preda Beograd Austro-Ugarima, Mišić dobija na vremenu, odmara svoje trupe, i sačekuje pošiljku artiljerijske municije. 3 decembra 1. srpska armija kreće u odlučan kontra-napad, iako malobrojne u odnosu na neprijatelja srpske trupe pod vođstvom Živojina Mišića razbijaju austro-ugarsku 5.i 6. armiju, i odlucno ih tjeraju preko Drine u Bosnu. Srpske trupe su zarobile oko 40 000 ausrtro-ugarskih vojnika, oslobodile Beograd, a "genije" ove bitke Živojin Mišić je dobio čin vojvode. Nakon Kolubare koja je odjeknula veoma jako u Evropi i Svjetu. Njemacke novine su pisale: Srbija je još jednom vaskrsla iz groba Kosova polja i iz Kolubarskog vrela crpiće tokom citavog jednog vjeka gordu hrabrost za najveće bitke.

<< povratak