Istorija

Vincanska kultura postojala je na prostoru Balkana pre oko 7.000 godina, pa se njeni ostaci mogu pronaći i u okolini Beograda.Naseljena u trećem veku p.n.e. od strane Kelta, taj prostor ubrzo prelazi u ruke Rimljana i postaje naseobina Singidunum, da bi konačno dospela pod kontrolu Vizantije.

Srednji vijek

Singidunum je doživeo okupacije niza osvajača- Huna, Sarmata, Ostrogota i Avara - pre dolaska Slovena oko 630. godine nove ere. Prvi zapisi o slovenskom imenu Beograd datiraju iz 878. godine, za vreme vladavine Prvog bugarskog carstva. Grad je ostao predmet razmirica između Vizantije, Mađarske i Bugarske naredna četiri veka.Grad konačno prelazi pod vlast Srba kao deo Srema 1284. godine. Prvi srpski kralj koji je vladao Beogradom bio je Stefan Dragutin (1276–1282), vladar Kraljevine Srema, kog je dobio na poklon od svog zeta, mađarskog kralja Ladislava IV.

Nakon velikih gubitaka u Kosovskom boju 1389. godine, Srpsko carstvo počinje da se raspada i njegovi južni delovi velikom brzinom prelaze u ruke Turaka Osmanlija.Ipak, sever je dugo odolevao tokom postojanja despotstva, kada je Beograd doživeo veliki uspon posebno za vreme despota Stefana Lazarevića kada je bio prestonica nepokorene Srbije. Stare zidine grada su ponovno bile utvrđene zajedno sa zamcima, a crkve i tvrđave obnovljene, što je pomoglo da grad odoleva navalama Turaka čak 70 godina. U ovo vreme, Beograd je postao utočište mnogim balkanskim narodima koji su bežali od vlasti Osmanlija. Veruje se da je broj stanovnika u ovo vreme dostizao i 40.000-50.000. Tokom vladavine Đurađa Brankovića, veći deo Despotstva dospeva pod tursku vlast, međutim, Beograd dolazi pod zaštitu mađarskih kraljeva.Turci su želeli da pokore Beograd jer im je predstavljao prepreku u daljem napredovanju ka centralnoj Evropi. Napali su 1456. kada se odigrala čuvena Opsada Beograda gde je hrišćanska vojska pod vođstvom Sibinjanin Janka uspešno odbranila grad od turskog napada.

Tursko osvajanje

Vojska pod vođstvom Sulejmana Veličanstvenog, 28. avgusta 1521. je osvojila Beograd, što je označilo pad grada pod Otomansko carstvo. Beograd je srušen i spaljen, a put Turcima ka Zapadnoj Evropi otvoren. Sledećih 150 godina grad je bio veoma miran, a bio je i sedište okruga Sandžak. Privukao je mnoge trgovce i stanovnike - Turke, Jemene, Grke Rome i ostale. Pretpostavlja se da je broj stanovnika u gradu bio oko 100.000 u 17. veku. Postao je više od običnog grada, sa Osmanskom arhitekturom i mnogim novim džamijama.Zahvatila ga je velika srpska pobuna 1594. (Banatska pobuna) koju su Turci uspeli da uguše, spaljene su mnoge crkve, relikvije i mošti Svetog Save na Vračaru. Upravo zvog toga je ovo mesto odabrano za gradnju Hrama Svetog Save.

Tri puta je osvajan od strane Austrije (1688-1690, 1717-1739, 1789-1791), ali je ponovno zauziman i bitno razaran od strane Osmanlija.Tokom ovog perioda, grad su zahvatile dve velike seobe Srba, u kojima su se stotine hiljada Srba, predvođenih patrijarsima, povlačili zajedno sa Austrijancima u Habsburško carstvo 1690. i 1737-39, seleći se u današnju Vojvodinu i Slavoniju.Tokom Prvog srpskog ustanka ustanici su držali grad od 8. januara 1806. do 1813, kada su ga ponovo preotele Osmanlije.1817. postaje prestonica Kneževine Srbije (sem u periodu od 1818.–1841, kada je Kragujevac bio glavni grad).

Nakon nezavisnosti

Prestonicu iz Kragujevca u Beograd je prebacio Knez Mihajlo Obrenović. Sa potpunom nezavisnošću 1878. i preobražajem u Kraljevinu Srbiju, Beograd je još jednom postao ključni grad na Balkanu, razvijajući se veoma brzo.Međutim, uprkos izgradnji železničke pruge do Niša, ukupni uslovi u Srbiji su bili kao i u ostalim pretežno poljoprivrednim zemljama, a Beograd je 1900. imao samo 69.100 stanovnika.Ubrzo, 1905. broj stanovnika se povećava na preko 80.000, a na početku Prvog svetskog rata 1914. i do 100.000, ne računajući Zemun koji je tada pripadao Austro-Ugarskoj.

Nakon Prvog svetskog rata i okupacije od strane Austro-Ugarske i nemačkih trupa, Beograd je doživeo brz razvoj i značajnu modernizaciju kao prestonica nove Kraljevine Jugoslavije. Tokom 1920-ih i 1930-ih broj stanovnika se popeo na 239.000 do 1931. zajedno sa zapadnim predgrađem Zemunom, koji je ranije bio u Austro-Ugarskoj. Do 1940, broj stanovnika je bio oko 320.000, priraštaj stanovništva između 1921. i 1948. je iznosio približno 4,08% godišnje.

Drug svjetski rat

Jugoslavija je 25. marta 1941. potpisala Trojni pakt i pridružila se Silama osovine. Zbog ovoga je odmah usledio masovni protest u Beogradu i državni udar. Grad je 6. i 7. aprila teško bombardovao Luftvafe i ubio na hiljade ljudi. Jugoslaviju su napale nemačke, italijanske, mađarske i bugarske snage, uz pomoć domaćih Albanaca i Hrvata, a sremska predgrađa Beograda su ušla u sastav Nezavisne Države Hrvatske, nacističke marionetske države. Grad su bombardovali i saveznici 16. i 17. aprila 1944. godine. Oba bombardovanja su bila na pravoslavni Uskrs. Većina grada je ostala pod nemačkom okupacijom do 20. oktobra 1944, kada su ga oslobodili partizani i Crvena Armija.U posleratnom periodu Beograd se razvijao kao glavni grad nove Jugoslavije i izrastao u veliki industrijski centar.
Marta 1972. Beograd je bio centar poslednje epidemije velikih boginja u Evropi. Epidemija, koja je uključivala prisilne karantine i masovne vakcinacije, je bila okončana krajem maja.

Novija istorija

9.marta 1991. velike demonstracije, predvođene Vukom Draškovićem su održane u gradu protiv režima Slobodana Miloševića.Dvoje ljudi, sedamnaestogodišnji srednjoškolac Branivoje Milinović, i policajac Nedeljko Kosović, poginuli su u demonstracijama, 203 ljudi je povređeno, a 108 uhapšeno. Prema raznim medijskim izvorima, na ulicama tog dana je bilo između 100.000 i 150.000 ljudi. Kasnije u toku dana, na ulice su izvedeni tenkovi u cilju uspostavljanja mira.

Nakon navodnog nameštanja rezultata lokalnih izbora, u Beogradu je organizovano niz svakodnevnik protesta u periodu između novembra 1996. i februara 1997, ponovno protiv Miloševićeve vlade.Posle popuštanja režima i priznavanja rezultata izbora Zorana Đinđića postaje prvi demokratski izabrani gradonačelnik Beograda u post-komunističkoj eri.

NATO bombardovanje 1999. godine prouzrokovalo je značajnu štetu gradskoj infrastrukturi. Među pogođenim objektima bile su i zgrade nekoliko ministarstava, RTS u kojoj je poginulo 16 tehničara, nekoliko bolnica, hotel „Jugoslavija“, nekadašnja zgrada Centralnog Komiteta, televizijski toranj na Avali, kao i kineska ambasada na Novom Beogradu.

Nakon izbora 24. septembra 2000. godine, Beograd je postao poprište masovnih demonstracija sa preko pola miliona učesnika (800.000 po policijskim procenama, a po drugim izvorima i do 1.000.000), koje su dovele do konačnog pada Miloševića sa vlasti.



                                                                                    pocetna strana