Grad se po prvi put spominje u pisanim podacima oko 1137. godine, ali se zna da je postojao u vreme Rimskog carstva, i za vreme Huna. Dolaskom dinastije Habsburg na presto 1278. godine, Beč počinje da kroji ne samo svoju, nego i istoriju čitave Evrope. Iskre nekadašnjeg sjaja velike carevine i jedne sjajne kulture, koja je u sebi umela da objedini ono što je bilo najbolje u kulturama naroda kojima je vladala, bez problema se i danas mogu primetiti. Kao rimsko utvrđenje na granici prema Panoniji, grad se u srednjem veku razvio zahvaljujući dinastiji Babenberg, a zatim dinastiji Habsburg, pod čijom vlašću je od 1276. godine. Kao prebivalište careva Svetog Rimskog carstva (većine posle 1438. godine, a definitivno počev od 1611), bio je po opsadom Turaka (1529. i 1683). U Beču su potpisana mnogobrojna primirja, a posebno je značajno ono iz 1738, kojim je okončan rat oko sukcesije Poljske, kao i Bečki kongres koji je održan 1815. godine. Grad je u XIX veku bio jedan od glavnih kulturnih središta Evrope. Posle propasti Austrougarske imperije (1918), postao je glavni grad Republike Austrije. Od 1945. do 1955. grad je bio podeljen na četiri okupaciona sektora saveznika.
Prema nezvaničnim podacima u Beču živi preko 100 hiljada Srba, što ga uporedo sa Čikagom čini najvećim gradom srpske dijaspore.
Prva kafana u Beču
Prvu kafanu u Beču otvorio je 1683. Srbin rodom iz Sombora, Franjo Đura Kolčić. Kafana se zvala Kod zrna zelenog pasulja a ime je dao po obliku i boji sirovog zrna kafe, koje je on kupio nakon poraza Turaka u opsadi Beča.
|
|
|
|
|
|