ISTORIJA REJKJAVIKA
Rejkjavik su 874. godine osnovali Vikinzi. Vjeruje se da je prvu naseobinu na poluostrvu na kom se danas nalazi grad osnovao Ingolfur Arnarson. Zapisi o tome postoje u djeku Landnamabok , ili Knjiga naseljavanja. Vjeruje se da je Ingolfur Arnarson mjesto na kome će izgraditi naseobinu odredio starim vikinškim metodom : bacio je velike sanduke, takozvane Ondvegissulur-e, koji su služili da kapetan broda na njima sjedi kako bi bio viši od odstalih, u vodu i čekao da vidi gdje će se nasukati. Na mjestu na kom su ti sanduci isplivali, on se iskrcao sa posadom i na tom mjestu je formirao naseobinu. Kada je došao u zaliv, vidjeo je ogroman oblak vodene pare koji se uzdizao iznad obale, pa se pretpostavlja da je grad tako dobio ime, jer Reykjavik znači "Zaliv dima". Mnogo godina kasnije, sredinom 18. vijeka, Rejkjavik je počeo da se razvija, prvenstveno zahvaljujući danskom kraljevskom blagajniku Skuli Magnusonu, koji je poznat kao "otac Rejkjavika", i koji je osnovao radionice za preradu drveta u cilju modernizovanja tadašnje islandske privrede. Budući da je Island tada bio pod vlašću Danske, danski kralj je i sam 1752. godine formirao Innrettingar korporaciju u Rejkjaviku, koja se bavila preradom drveta, iskopavanjem sumpora, poljoprivredom i gradnjom brodova. Rejkjavik je 1786. godine stekao povlasticu za trgovinu i dobio je status grada, pa se ta godina slavi na Islandu kao godina osnivanja Rejkjavika.
Iako je Rejkjavik stekao određene povlastice, i dalje je bio pod suverenom vlašću Danske. U 19. vijeku dolazi do jačanja nacionalne svijesti na Islandu, a ideja o nezavisnosti naročito je bila prisutna među stanovnicima Rejkjavika. Zagovornici nezavisnosti su znali da im za ostvarenje tog cilja treba jak Rejkjavik. Islandski parlament, "Althingi", koji je osnovan 930. godine, 1845. je ponovo uspostavljen u Rejkjaviku, iako su Danci njegov rad suspendovali nekoliko desetina godina ranije. Uspostavljanje parlamenta u neku ruku je označilo Rejkjavik kao glavni grad Islanda. Island je 1874. godine stekao konstitutivnost u okviru Danske, čime je parlament stekao i neke zakonodavne mogućnosti ( do tada je "Althingi" bio iskjučivo zakonodavno tijelo). Sljedeći korak je bio sticanje zakonodavne vlasti, što je donekle ostvareno tzv. "Kućnim pravilom" iz 1904. godine, kada je u Rejkjaviku otvorena kancelarija za Island. Najveći korak ka nezavisnosti je ostvaren 1. decembra 1918. godine, kada je Island postao suverena država pod danskom krunom - Kraljevstvo Island.
Drugi svjetski rat Island je dočekao pogođen velikom krizom koja je zahvatila svijet u periodu od 1920. do 1930. godine. U rano jutro 10. maja 1940. godine, umjesto Njemaca koji su već okupirali Dansku, u luku u Rejkjaviku uplovili su Britanci, i tako je počela saveznička okupacija Islanda. Islanđani nisu pružili nikakav otpor, čak su vozači taksija i kamiona pomagali britanskoj vojsci koja u početku nije imala kamione. Islandski parlament je, uprkos insistiranju Britanaca, odbio da dozvoli okupaciju, vodeći se Aktom o neutralnosti. Tokom Drugog svjetskog rata, Britanci i Amerikanci su izgradili nekoliko baza u Rejkjaviku ; broj stranih vojnika ubrzo je bio jednak broju stanovnika Rejkjavika.
Ekonomske posljedice okupacije su bile veoma pozitivne za Rejkjavik. Dolaskom američkih i britanskih trupa, otvorila su se mnoga radna mjesta, tako da su posljedice velike ekonomske krize počele da nestaju. Britanci su izgradili aerodrom Rejkjavik, koji je i danas u upotrebi, a Amerikanci su izgradili aerodrom Keflavik, koji je kasnije postao glavni islandski aerodrom za međunarodne letove. Konačno, 1944. godine se održavaju izbori na kojima je izabran prvi predsjednik Islanda, a Island je proglašen nezavisnom republikom. Poslije rata, ljudi su počeli da masovno sa sela dolaze u Rejkjavik. Uzrok tome leži u ubrzanom razvoju tehnologije u poljoprivredi, što je smanjilo potrebu za radnom snagom. Došlo je do naglog porasta broja stanovnika zbog poboljšanih uslova života. Nekad selo, Rejkjavik je postao moderan grad.
