Gorski vijenac

Spjev počinje kao pesnička vizija, nastavlja se kao političko-istorijska drama, prikazuje niz epskih slika iz narodnog života, i završava se filozofskom refleksijom nad istorijskim zbivanjima.

Prolog Gorskog vijenca (Posveta Prahu Oca Srbije) posvećuje ovo delo vođi srpskih oslobodilačkih ratova Karađorđu Petroviću.

Četiri scene nejednake dužine nisu dramski čvrsto povezane. Veoma je malo stvarne radnje, a događaji su opisani kroz seriju dijaloga i monologa. Ovo delo je teško adaptirati za scensko izvođenje, iako u njemu postoje trenutci jake dramatičnosti. Povremeno se javljaju ubačene humorističke anegdote koje su predah u preovlađujućoj atmosferi dramske tragedije.

Glavni naratori i filozofski tumači su crnogorski vladika Danilo i Iguman Stefan. Početni motiv daje vladika Danilo u svojoj viziji širenja turske moći Evropom. On se oseća nemoćnim da je zaustavi, a ujedno je rastrzan dilemama o opravdanosti bratoubilačke borbe.

Gorski vijenac je organizovan u sledeće celine:

    1. Posveta Prahu Oca Srbije

    2. Skupština uoči Trojičina dne na Lovćenu (stihovi: 1 - 197)

    3. Skupština o Malome Gospođinu Dne na Cetinju, pod vidom da mire neke glave (stihovi: 198 - 562)

                 Kolo (stihovi: 563 - 1043)
                 Kolo (stihovi: 1044 - 1209)
                 Kolo (stihovi: 1210 - 1399)
                 Knez Rogan (stihovi: 1400 - 1912)
                 Sestra Batrićeva (stihovi: 1913 - 2217)
                 Knez Rogan (stihovi: 2218 - 2437)

    4. Badnji Veče (stihovi: 2438 - 2582)

                 Vladika Danilo (stihovi: 2583 - 2665)

    5. Novo Ljeto (stihovi: 2666 - 2819)

<<<