Posle ubistva kneza Mihaila, Milan je postao knez Srbije 2.07.1868., medjutim do punoljetstva (1872.) u njegovo ime je vladalo troclano namjesnistvo, koje su cinili Jovan Ristic, Jovan Gavrilovic i Milivoje Petrovic. U svojoj vladavini oslanjao se uglavnom na vojsku, pa je radio na njenom jacanju. U spoljnoj politici prvo se oslanjao na Rusiju. Godine 1877., pod uticajem Rusije, stupio je u rat sa Turskom, iz kojeg je Srbija izasla ojacana, dobivsi Niski, Toplicki, Vranjski i Pirotski okrug. Milan je, juna 1881., zakljucio tajnu konvenciju sa Austro- Ugarskom, kojom je obavezao Srbiju da nece raditi protiv njenih interesa u BiH, a zauzvrat je Austro- Ugarska zagarantovala njegov ostanak na prestolu i diplomatsku pomoc za sirenje Srbije ka jugu, sto je u narodu shvaceno kao izdaja nacionalnih interesa. Godine 1882. Milan se proglasio kraljem. Kralj Milan je 1888. godine prihvatio ustav, koji je od Srbije trebao da stvori ustavnu i parlamentarnu kraljevinu, ali sukobivsi se sa ustavnim odredbama, sledece godine je abdicirao, u korist maloljetnog sina Aleksandra. Kao general postavljen je za komadanta Aktivne vojske, ali je 1890. dao ostavku.
