IMPRESIONIZAM

Nastaje u francuskom slikarstvu između 1860 i 1870 godine, (kraj 19. vijeka) a njegovu pojavu najavljuju englezi John Constable i J.M.W. Turner ujedno sa francuskim slikarom Gustave Courbet. Najznačajniji predstavnici a ujedno i osnivači Impresionizma su francuski slikari, Claude Monet, Eduard Manet, Pissaro, Alfred Sisley, Edgar Degas i Auguste Renoir. Njemački Impresionizam predstavljaju Trübner, Liebermann, Corinth i Slevogt.

Impresionisti napuštaju atelje da bi slikali "pod vedrim nebom". Obala rijeke Sena-e i obala Canal-a ujedno sa šumom Fontainebleu, bili su glavni motivi tog novog slikarstva koje je predstavljalo prirodu preko subjektivne impresije. Impresionisti oslobađaju materiju težine i čvrstine i transformišu energiju čiste svijetlosti u razigrane vesele i senzualne pokrete boja. Esencijalni kriterij ovog umjetničkog smjera se sastoji u prikazivanju predmeta i prirode preko kolorističke analize, sugerisane od strane sunca, svijetlosti i vazduha. Iz tog razloga se gube lokalne boje, i na njihovom mjestu se pojavljuju tačke boja, koje se rekomponuju u samom oku posmatrača. Perspektiva se ne formuliše preko površinske dispozicije na platnu, nego nastaje koloritom i potezima kista na šta utiču promjene atmosfere. Disolucija svijetlosti na tačke i kratke poteze kistom, slijedila je zakon hromatskog simultaneog kontrasta, kojim se alteracija boja koje se nalaze jedna do druge dešava iz razloga zakona komplementarnosti.

Polazeći od takvog tretiranja boje, koji se iz početka nije dogmatski primjenjivao, neoimpresionisti, čiji su glavni predstavnici Georges Seurat i Paul Signac, su evolucionisali ka pointillisme, koristeći naučnu analizu boje.

Cilj impresionizma je stvaranje perfekcionisane iluzije izgleda prirode, gdje sve, pa čak i prolazni efekat atmosfere nad svijetlošću može biti predstavljen. Prikazivanje atmosfere i predstavljanje subjektivne impresije kao duhovni podsticaj, određuju stilistički karakter ovog smjera.

Impresionizam u skulpturi

U vremenu impresionizma se pojavljuju skulpture koje se karakterišu mekim modulacijama i kao i u slikarstvu živom igram svetlosti i senke. Značajni su predstavnici Ogist Roden i Burdel Antoan.

Roden, Ogist (1840—1917) jedan od najvećih skulptora XIX veka, koji izlazi iz studija antike, gotike, renesanse i orijentalne umetnosti. Za osnov svoje umetnosti je smatrao prirodu kojoj ostaje veran do smrti. Ljudsko telo je bilo za njega najbolje sredstvo kojim se moglo izraziti svako duševno stanje.

Burdel, Antoan (1861—1929 ) bio je jedan od najtalentovanijih Rodenovih učenika ali za razliku od svoga učitelja obraćao je pažnju na dela koja su arhaičnija od Fidijinih i Mikelanđelovih koje je proučavao njegov učitelj i stvorio je vlastiti stil. Stvorio je nekoliko monumentalnih spomenika i aeliki broj plastika.

 

Književnost

Impresionizam u književnosti se javlja pre svega u osnaženju liričnosti i muzičkog stiha bazira se na intimističkoj poeziji. Dalje je došlo do izražavanja nagoveštavanjem opisa emocija i raspoloženja što je vodilo do nekog zbližavanja sa simbolizmom.

Iz toga logično proizilazi da se impresionizam pojavljuje u pesmama gde je dobro izražavati osećenja i raspoložanja a ako se pokazao u prozi ili drami bilo je kod likova opisa osećenja i raspoloženja što je vodilo u otrošljavanje radnje i zbog toga ta dela nisu imala uspeha.

Muzika

Impresionizam je u muziku, u kojoj je takođe ostavio svoje tragove, uneo nova sredstva. Za tvorca muzičkog impresionizma se smatra Klod Debisi koji je nadovezao na mnoge muzičke uzore i snažno uticao na muziku XX veka.

Klod Debisi (1862—1918) je francuski kompozitor koji se smatra za osnivača muzičkog impresionizma, njegovo stvaralaštvo je prevazičlo granice impresionizma, pisao je opere, balete, dela za violončelo i klavir, preludije kao i zborove i pesme.

Nazad na početnu stranicu