Istorija

Novi Sad je jedan od tri najveća grada u Srbiji – na svega sat vremena vožnje od Beograda. Zapravo, on je 2. grad po veličini u Srbiji. Iako nije konkurisao za mjesto najljepšeg grada u zemlji, kada bi takav konkurs postojao, sigurno bi osvojio prvo mijesto. Lijepim i otmenim čine ga i Novosađani koji su, i u doba brze komunikacije, sačuvali ravničarski mir i prirodnu ljubaznost. Ispod ''petrovaradinske stijene'', male panonske planine Fruške gore, nastao je grad na Dunavu – Novi Sad, koji postoji tek nešto više od 300 godina. Prvi put je spomenut 1694., dvije godine pošto je počela gradnja Petrovaradinske tvrđave. Tu, na „Dunavskom Gibraltaru“, na 1255. kilometru ove rijeke, srednjoevropska Habzburška monarhija se podizanjem Tvrđave uzdigla iz pepela, poslije turske opsade Beča 1683. godine. U trorečju Dunava, Tise i Save, gdje su se sučuvale tri civilizacije – hriščanskog Istoka, hrišćanskog Zapada i islama – našle su utočište brojne etničke i vjerske grupe. Srbi to tle nazvaše Vojvodinom, a drugi to prihvatiše. Ovaj prostor, i prije i poslije Rimljana, ima zanimljivu istoriju dugog trajanja, brojnih naroda i kultura. Boravili su tu: Gepidi, Huni, Avari, Sloveni, Germani, Mađari, Vizantinci i Turci. Na ''petrovaradinskoj stijeni'', Rimljani su podigli utvrđenje, koje su kasnije Mađari obnovili, a Turci održali. Naspram Tvrđave, na lijevoj, močvarnoj obali Dunava, poslije protjerivanja Turaka, krajem 17. veka, Austrijanci su podigli mostobran, a oko njega je niklo naselje vojnika, zanatlija i trgovaca. Isprva je naselje nazvano Racko (Srpsko) selo, a kasnije Petrovaradinski šanac. Kada se naselje uvećalo, poslije prestanka ratova početkom 18. veka, građani željni slobode uspjeli su, uz finansijski otkup od 80.000 forinti, da od carice Marije Terezije izdejstvuju status SLOBODNOG KRALJEVSKOG GRADA, pod imenom NOVI SAD. Bilo je to 1. februara 1748. godine.

  Početna strana