Tokom politicke krize nakon otcjepljenja Hrvatske i Slovenije od Jugoslavije, 25. juna 1991. godine, bosanski Srbi su stvorili posebnu skupstinu 24. oktobra pod nazivom „Skupstina srpskog naroda u Bosni i Hercegovini“.
Datuma 21. novembra 1991. godine skupstina je objavila da sve opstine, mjesne zajednice, i naseljena mjesta gdje je vise od 50% stanovnika glasalo da Bosna i Hercegovina ostane u Jugoslaviji, postaju dijelom „srpskih autonomnih teritorija.9. januara 1992. godine, ova skupstina je proglasila „Republiku Srpsku Bosnu i Hercegovinu“, dok je 28. februara donijet Ustav Republike Srpske Bosne i Hercegovine, u kojem je pisalo da teritorija ove republike obuhvata srpske autonomne oblasti, opstine i druge srpske etnicke entitete u Bosni i Hercegovini. Republika bi se sastojala ne samo od svih podrucja gdje su Srbi bili vecina, nego takodjer i od „mjesta gdje je srpski narod manjina zbog genocida nad njim tokom Drugog svjetskog rata“. Republika Srpska Bosna i Hercegovina je proglasena dijelom jugoslovenske federalne drzave.
5. aprila 1992. godine je Bosna i Hercegovina proglasila nezavisnost. Evropska zajednica je priznala nezavisnost Bosne i Hercegovine 6. aprila 1992. godine. 7. aprila, Srpska Republika Bosna i Hercegovina proglasava nezavisnost od Bosne i Hercegovine i ostanak u Jugoslaviji. Ipak, kada su Srbija i Crna Gora kao jedine de facto preostale jugoslovenske republike, 27. aprila 1992. godine proglasile Saveznu Republiku Jugoslaviju, Republika Srpska i Republika Srpska Krajina su same po sebi izdvojene iz granica federacije, iako sve do 1995. godine to nisu priznale.
12. maja 1992. godine, tokom sjednice skupstine bosanskih Srba, Radovan Karadzic je objavio sest „strategijskih ciljeva“ srpskog naroda u Bosni i Hercegovini: 1.Uspostaviti drzavne granice koje bi odvojile srpski narod od druga dva naroda.
2.Uspostaviti koridor izmedju Semberije i Bosanske Krajine.
3.Uspostaviti koridor u Podrinju, sto znaci ukinuti stanje Drine kao granice srpskih država.
4.Uspostaviti granicu na Uni i Neretvi.
5.Podijeliti Sarajevo u srpske i bosnjačke dijelove, te uspostaviti sposobne drzavne vlasti u oba dijela.
6.Osigurati pristup Jadranskom moru
Tokom iste sjednice, skupstina bosanskih Srba je uspostavila Vojsku Republike Srpske (VRS) i izabrala Ratka Mladića da bude zapovjednik drugog vojnog distrikta Jugoslovenske armije. Pred kraj maja 1992. godine i povlacenja jugoslovenskih snaga iz Bosne i Hercegovine, drugi vojni distrikt je postao glavni stab vojske Republike Srpske. 12. avgusta 1992. godine naziv Srpska Republika Bosna i Hercegovina je promenjen u Republika Srpska.
Rat u Bosni i Hercegovini je trajao od 1992. do 1995. godine. 30. avgusta 1995. godine NATO pakt pokrece bombardovanje Republike Srpske („Operacija Namjerna sila“). Rat je okoncan potpisivanjem Dejtonskog mirovnog sporazuma, 21. novembra 1995. godine.
Republika Srpska je međunarodno priznata kao jedan od dva entiteta koji cine Bosnu i Hercegovinu (drugi entitet je Federacija Bosne i Hercegovine). Republika Srpska obuhvata 49% teritorije Bosne i Hercegovine, a Federacija Bosne i Hercegovine 51%.
Arbitraznom odlukom o statusu Brckog, te uspostavljanjem Distrikta Brcko BiH 2000. godine, posjed teritorije oba entiteta je smanjen za otprilike 0,5 — 1,0%. Brčko distrikt je po Arbitraznoj odluci stavljen pod medjunarodnu upravu supervizora koji de facto ima zakonodavnu, izvrsnu i sudsku vlast u distriktu. On izdaje naloge kojima donosi zakone i uredbe, i imenuje i razresava sluzbenike i funkcionere Brcko distrikta.
Tokom godina nakon Dejtonskog sporazuma, neke ingerencije Republike Srpske koje su dejtonskim Ustavom Bosne i Hercegovine i njegovim aneksima bile definisane kao nadleznosti entiteta prenesene su na nivo Bosne i Hercegovine (carinska i granicna sluzba, vojska, pravosudje - osnivanjem Suda BiH i Visokog sudskog i tuzilackog savjeta BiH itd). Visoki predstavnik za Bosnu i Hercegovinu je nametnuo veliki broj amandmana na Ustav Republike Srpske.
 |
 |
 |
 |
 |
 |