Michelangelo Merisi da Caravaggio, poznatiji samo kao Karavađo, stvorio je u Rimu u XVII vijeku realistički pravac barokne umjetnosti. Na njegovim slikama najveća pažnja usmjerena je na ljudsku figuru. Dok su renesansni slikari rješenje za ljudsku figuru nalazili i tražili pomoću jedinstvenog osvjetljenja, pri kome je cijela figura vidljiva, Karavađo polazi od sijenke, od pune tame i u njoj mlazom usmjerene svjetlosti koja ističe dramatične detalje i povezuje ih sa drugim detaljima. Veličina Karavađove umjetnosti je u njenoj originalnosti. Njegova umjetnost je, tematski i formalno, suprotna zvaničnom slikarstvu. Većina protivnika njegove umjetnosti zamjerala  je naturalizmu, brutalnostima mučenja i prikazivanju ljudi iz polusvijeta u prostorima krčmi i podruma koje postoje na njegovim slikama. Kockari i pustolovi tumače na njegovim slikama svece i mučenike. Sa zapanjujućim realizmom on je slikao i mrtvu prirodu, svirače i vračare. 

Pozivanje Svetog Matije, ulje na platnu, 322 X 340 cm, Rim. Svjetlost  sa Hristove ruke prelazi na ruku carinika Matije, kojom ovaj, u nevjerici pokazuje na sebe. Ljudi na Kravađovim slikama združeni su u dramskim odnosima, odnosima života i smrti, dobra i zla. Na ovoj slici se vidi kako upotreba svijetlo – tamno kontrasta ima za cilj ekspresivan i dramatičan efekat.

Njegov stil, nazvan tenebrozo mračno, tamno-uticao je preko sljedbenika i nastavljača na slikare u skoro svim zapadnoevropskim zemljama.