ARHITEKTURA MINHENA

Arhitektonsku sliku Minhena karakterišu više faza od kojih prva počinje već 1294. godine. kada je car Ludvig Prvi Minhenu dao monopol nad prodajom soli počeli su radovi na zidinama kako bi se grad zaštitio od napada razbojnika i neprijatelja. Tako Minhen dobija prve zidine koje su stajale do 18. vijeka. Ostaci ovih zidina mogu se i dan danas vidjeti.

1310. godine su izgrađene kule koje su predstavljale kapije-ulaz u grad kao i osmatračnicu

Kada se grad proširivao 1330. godine Isartor je dobio ulogu istočnog ulaza u grad i tu se grade stražarske kule. Glavni toranj je završen 1337. Godine 1302. je Karlstor sagrađen kao zapadni ulaz u grad.

Najstarija crkva u Minhenu potiče iz ovog perioda, Crkva svetog Petra, međutim od starog izgleda crkve su ostali samo temelji dok je ostali dio urađen u baroknom stilu. Nakon više godina stagniranja početkom 15. vijeka počinje arhitektonski i umjetnički uspon Minhena.

Arhitekta Joerg fon Halsbah počinje radove na Frauenkirhe(ženska crkva) 1468. a završava 1488. kada Frauenkirhe postaje crkva sa najvećom halom u Njemačkoj. Frauenkirhe danas predstavlja zaštitni znak Minhena sa svoja dva 99 m visoka zvonika, koja su dodata 1525. i 109 m dugačkom halom.

 Radovi na staroj gradskoj skupštini su počeli u istom periodu od istog arhitekte a završeni su 1480 godine. Nažalost veći dio stare gradske skupštine je uništen u požaru tako da se danas vidi samo rekonstrukcija koja je završena 1977.

Za vrijeme konflikta između Katoličke crkve i Reformista Martina Lutera, knez Vilhelm Peti je stao na stranu Katoličke crkve i postao centar kontrareforme. Jezuiti koji su tada došli u grad obeležili su i arhitetkturu tog vremena i uz pomoć Vilhelmovog nasljednika Maksimiliana gradi se antikvarnica Rezidencije (1569. - 1571.) koja predstavlja najznačajniji spomenik renesanse severno od alpa. Cijela rezidencija porodice Bitelsbah završena je tek 1610. i danas je jedna od najljepših građevina u Minhenu.

Poslije opšte propasti Nemačkog carstva za vrijeme Tridesetogodišnjeg rata i zauzimanja Minhena od strane Gustafa Adolfa kralja Švedske, krajem 17. vijeka arhitekte opet imaju pune ruke posla. Italijanske arhitekte Bareli i Cukali grade Teatiner crkvu (1663. - 1688.) koja je istovremeno služila kao rezidencija sa 70 m visokim zvonicima.

Između Teatiner crkve i Rezidencije gradi se četvrt u francuskom stilu sa brojnim palatama koje dan danas krase ovaj doo Minhena. Dvorac Nimfenburg predstavlja remek djelo ovog perioda. Gradnja je počela 1664. godine a završena tek 1820. Nalazi se izvan centra Minhena i zapravo je poklon Princa Ferdinanda njegovoj ženi Mariji u čast rođenja sina Maksa Emanuela. Pravi naziv ovog zdanja je Kastelo dele Nife.

1745. završeno je pozorište Kuvilje koje predstavlja početak rokokoa u Njemačkoj. Već tada je Minhen predstavljao jedan od najvećih gradova u Njemačkoj a 1780. broji 35.000 stanovnika.

Značajan uticaj na dalji razvoj grada bilo je rušenje gradskih zidina 1791, čime se Minhen širi na okolna mesta. Već tada Karlstor dobija svoj drugi naziv Štahus. Porijeklo ovog imena nije razjašnjeno ali se pretpostavlja da su dve priče kumovale nazivu: vlasnik jedne kafane u blizini Karlstora se zvao Eustahije ili da je postojala kafana kod Štahelgartena što u prevodu znači kod samostrela-Štahel.

1791. počinju i radovi na engleskom parku u centru grada. Ovaj javni park predstavlja jedan od najvećih svoje vrstu na cijelom svijetu (5km × 1km), u sklopu kog se nalazi Kineska Kula i Monopteros.