PORIJEKLO NEMANJIĆA

 Prema ljetopisu popa Dukljanina Petar je bio brat kralja Kresimira. Tokom X vijeka prema tom rukopisu on ce postati vladar Duklje. U doba makedonske i vizantijske vrhovne vlasti njegovi potomci ce preci na pravoslavnu vjeru. Tokom vijeka njegovi muski potomci ce mijenjati ime svoje dinastije najprije u Vojislavljevic, a potom u dinastija Nemanjic koja ce izumrijeti 1422.godine nakon visevjekovnog vladanja Srbijom.

O NEMANJIĆIMA

Nemanjici su srednjevekovna srpska dinastija koja je najduze vladala Srbijom. Dinastija je nazvana po Stefanu Nemanji. Godina 1199. obelezila je smrt srpskog velikog zupana i osnivaca dinastije Nemanjica,Stefana Nemanje. Za sobom je ostavio temelje srpske drzave I tri sina, Vukana, Stefana i Rastka,da sacuvaju i ucvrste njegovo vladarsko delo. U dinastiji ima jedanaest vladara, s tim sto se dinastija nastavlja bocnom, zenskom linijom u dinastiju Lazarevica, a kasnije i Brankovica, koji vladaju delom Srba do prve polovine sesnaestog veka.U osam narastaja Nemanjica, koliko ih je bilo po muskoj liniji, od kojih nam je poimence poznato vise od sezdeset, kao svetitelje slavimo devetnaest Nemanjica, a i vise od ovog broja imajuci u vidu i zenske potomke.Nemanjini sinovi osnovali su dvije dinasticke linije: DUKLJANSKU (Vukan,kralj Duklje) i SRPSKU (Stefan zvani Prvovjencani). Treci Nemanjin sin,sv.Sava, nije imao potomaka. Nemanju je u Srbiji naslijedio mladji sin Stefan Prvovjencani (1196-1227). Njegovi potomci bili su srpski kraljevi: Stefan Radoslav (1227-34), Stefan Vladislav(1234-43) I Stefan Uros I (1243-76).Njegov cetvrti sin Predislav-Sava je bio arhiepiskop. Stefana Urosa I zbacio je s prestola sin i mladi kralj Stefan Dragutin (1276-82), koji je predao vlast mladjem bratu Stefanu Urosu II Milutinu (1282-1321). Njega je u zeti naslijedio sin Konstantin (do 1323), a uSrbiji Stefan Uros III Decanski (1321-31). Njega je zbacio s prijestolja i malo zatim dao ubiti njegov sin Stefan Dusan (kralj 1331-46; car 1346-55).Drugi sin Stefana Decanskog, Simeon, vladao je kao epirski despot do oko 1369. Cara Stefana Dusana naslijedio je sin car Uros (1355-71). Smrću cara Uroša 1371. godine ugasila se vladavina loze Nemanjica i otpocela agonija srpske drzave i naroda, vekovima sa raznih strana gazenog, ali nikad satrvenog zahvaljujuci bas duhovnoj snazi i nasledju koje mu je ostavila epoha Nemanjica. Dokaza ima mnogo, a danas to potvrdjuje i nova istorija.

O DRŽAVI

 Rušenje Vizantijskog carstva pod naletima krstaša (četvrti krstaški rat) i nastanak više novih država na tlu stare imperije promenio je odnos snaga na jugoistoku Evrope. Ceo Balkan podelio se na dva sveta. S jedne strane stajale su one države koje su pripadale vizantijskom duhu (Srbija, Bugarska i dr.). S druge strane nalazile su se nove države litanskih krstaša ili male grčke države. Otuda je i proistekla prozapadna politika Stefanova. Najvažniji korak u ovom svom opredeljenju Stefan je učinio kada se 1207. ili 1208. oženio po drugi put i to venecijanskom princezom Anom Dandolo. Njegova prva žena bila je vizantijska princeza Evdokija. Oba braka sklopljena su iz političkih pobuda. Ovaj drugi jasno pokazuje kojim putem je Stefan bio nameran da krene.
Prvi Stefanov pokušaj da od rimskog pape Inoćentija III dobije kraljevski venac nije uspeo. Ali, njegova upornost se isplatila 1217. godine. Sava je te godine poslao u Rim svog učenika Metodija koji od pape Honorija III dobija blagoslov za krunisanje. Na saboru u manastiru Žiči, Sava je krunsio svog brata Stefana krunom donetom iz Rima. Te 1217. Stefan je postao prvi srpski kralj, i zato Prvovenčani, a Srbija prvi put kraljevina.
Događaj koji je imao još presudniji značaj od ustoličenja Srbije kao kraljevine, bilo je stvaranje srpske autokefalne (samostalne) pravoslavne crkve. Ključnu ulogu u ovoj možda najdalekosežnijoj odluci u srpskoj istoriji imao je Sava Nemanjić. Godine 1219. Sava odlazi u Nikeju. Od tamošnjeg cara Teodora I Laskarisa i patrijarha Manojla Sarantena Haritopula uspeva da izdejstvuje akt o samostalnosti srpske crkve. To je značilo da srpski arhijereji stiču pravo da potpuno sami biraju svog arhiepiskopa. Prvi srpski arhiepiskop postao je Sava u proleće 1219. godine. Odmah posle toga, Sava je započeo veliki posao učvršćivanja unutrašnje i spoljašnje organizacije srpske crkve. On je bio taj koji je udario temelje srpskog pravoslavlja i u duhovnom i u organizacionom smislu. Onog pravoslavlja koje poznajemo i prihvatamo i u današnje vreme.