Reprodukcije

Ova slika predstavlja borbu perspektivnog prostora i agresivne boje koja pokusava da unisti taj prostor. Ishod je zasrasujuci dozivljaj klaustrofobijske stesnjenosti. U pismu bratu Teu Van Gogh kaze: " Pokusao sam da crvenim i zelenim izrazim snazne ljudske strasti. Soba je kao krv crvena i tamnozuta sazelenim bilijarskim stolom u sredini; tu su zatim cetiri svetiljke zute kao limun, koje sire narandzastu i zelenu svetlost. Svuda sukob i kontrast najneuskladljivijih crvenih i zelenih boja, u figurama skitnica, sto spavaju u praznoj, sumornoj prostoriji. Krvavocrvena i zutozelena boja bilijarskog stola suprotstavljene su neznoj, blagoj zelenoj boji sanka u stilu Luja XV, na kome se nalazi buket ruzicastog cveca. Bela odeca krcmara koji cami u uglu ovog pakla, istice limunovo zuto i cini da bledozelena blesne posebnim sjajem." Nekoliko dana posle ovoga pisao je: " Pokusao sam da pokazem kako je kafana mesto gde covek moze da propadne, poludi ili da izvrsi zlocin. Pokusao sam da predstavim te mracne sile sto vladaju svetom podzemlja u jednoj atmosferi bledog zelenila nalik na pakao."

"To je naprosto moja spavaca soba, samo sto tu boja mora da odigra svoju ulogu i da dajuci sredstvom uproscenja neki visi stil stvarima, napominje pocinak ili uopste san. Gledanje te slike treba da odmara glavu ili radije imaginaciju. Zidovi su bledo ljubicaste boje. Pod se sastoji od crvenih kvadrata. Drvo kreveta i stolica je zuto kao maslac, a plahte i jastuci veoma svetle limunske zelene boje. Pokrivac je grimiznocrven. Prozor zelen. Toaletni stolic narandzast, a lavor modar. Vrata su boje jorgovana. I to je sve; nista drugo nema u toj sobi sa zatvorenim prozorskim kapcima. Punoca namestaja jos mora da izrazi duboki odmor. Vidimo jos portrete na zidu, te ogledalo, peskir i nekoliko komada odece. Ram ce biti – posto u slici nema bele – beli. A to da bi se osvetio za prisilno mirovanje koje sam morao da podnesem. Na tome cu raditi jos citav sutrasnji dan, ali ti vidis kako je jednostavna zamisao. Senke i bacene senke su izostavljene, to je slikano jednolicnim i otvorenim bojama, kao tkanina."

U avgustu 1888. Van Gogh je zapoceo svoja cuvena ulja s motivima suncokreta. Zamisljao ih je kao dekoraciju za atelje u koji se uskoro trebao useliti i Gauguin. Na pocetku je ta serija trebala obuhvatiti sest, a zatim dvanaest slika "simfonija u plavom i zutom". Van Gogh, medjutim, nije svoj plan proveo do kraja. Kod dva jos postojeca primera radi se o kopijama koje su nastale u januaru 1889. Umesto svetlo na tamnom, ovde je primenio svetlo na svetloj podlozi. Nema senki, ni tradicionalnog modeliranja. Dominantna je zuta boja sa malim delovima zelene boje.

O ovoj slici Vincent pise bratu Teu:Borim se oko jedne slike koju sam zapoceo nekoliko dana pre nego sto sam se poceo slabo osecati: zetelac. Studija je potpuno zuta, sa strahovito debelim namazima, ali je motiv lep i jednostavan… u njoj vidim sliku smrti i to tako da ljudi simbolizuju zito koje zetelac kosi… Ali ta smrt nije tuzna, sve se to dogadja po danu, a sunce preplavljuje sve finim zlatnim svetlom."

Na slici "Zitno polje i cempresi" i zemlja i nebo pokazuju neukrotivu uskomesanost -zitno polje lici nauzburkano more, drvece kao plamen izbija iz zemlje, a brezuljci i oblaci vijugaju se u istom talasastom pokretu. Svaki potez kistom pun je dinamizma koji od njega cini ne samo naslagu boje vec i jedan ostar graficki gest. Boje na ovoj slici su snazne, jednostavne, treperave, ali ni u kom smislu nisu neprirodne. Te boje govore nam o "carstvu svjetlosti" koje je Van Gogh pronasao na jugu, i o njegovoj misticnoj vjeri u stvaralacku snagu koja udahnjuje dusu svim oblicima zivota.

Na njegovom autoportretu, njegova ispijena glava uzarenih ociju se istice naspram pozadine pune vrtloga mraka. "Zelim  da slikam ljude i zene s onim necim od vjecnog sto je obicno simbolisao oreol", pisao je Van Gogh, pokusavajuci da objasni svom bratu sustinu humanosti koja mu je bila cilj na slikama kao sto je ova. U vrijeme kad je poceo raditi autoportret vec je bio poceo osjecati znake dusevne bolesti, koja mu je sve vise otezavala slikanje. Izgubivsi nadu u ozdravljenje izvrsio je samoubistvo godinu dana kasnijem jer je vrlo duboko osjecao da je jedino umjetnost cinila njegov zivot vrijednim zivljenja.

Na slici "Ljudi koji jedu krompir", posljednjem i najboljem djelu iz osamdesetih godina, ima jos neke naivne nespretnosti koja potice iz nedostatka redovnog skolovanja, ali to samo doprinosi izrazajnoj snazi njegovog stila, koji nas podsjeca a Daumiera i Milleta, na Rembrandta i Louisa le Nainea. Za ovu porodicu seljaka vecera ima svecani znacaj jednog obreda. Kad je slikao "Ljude koji jedu krompir", Van Gogh jos nije bio otkrio znacaj boja. Godinu dana kasnije, u Parizu, gdje je njegov brat Theo imao izlozbenu galeriju posvecenu modernoj umjetnosti, on je sreo Degasa, Seurata i druge vodece francuske umjetnike. Utisak koji su oni ostavili na njega uzbudio ga je: njegove slike su sada plamtjele bojom, a neko vrijeme je cak vrsio i opite sa Seuratovom divizionistickom tehnikom. Medjutim ta impresionisticka faza trajala je manje od dvije godine. Pariz mu je otvorio oci za culnu ljepotu vidljivog svijeta i naucio ga je slikarskom jeziku bojenih mrlja, ali slikarstvo je i dalje ostalo samo nosilac njegovih licnih osjecanja.