PABLO
Ne vise iz stare pesme sanjar
strastan
Ciji smeh za pretke porugom
se ori ;
Veselost, ko sveca, vise mu ne
gori,
I sad duh nas njegov goni, tanak,
jasan.
I sad uzas duge munje sevne blizu
Na hladnome vetru haljine mu lice
Na pokrov, a usta zjape, ko da
vice
Jaucima jer mu crvi meso grizu.
Sumom krila ptica u nocnome zraku
Beli se rukavi pokrecu u znaku
Jednog ludog saopstenja bez
otklika.
U ocima zjapi rupa crna, strasna,
Gdje sja fosfor, a jos groznije
zbog brasna
Ostre su, beskrvne crte samrtnika.
|
|
|
|
|
|