OTADZBINA

I ovaj kamen zemlje Srbije,

Sto, pretec suncu, dere kroz oblak,

Sumornog cela mracnim borama

O vekovecnosti prica dalekoj,

Pokazujuci nemom mimikom

Obraza svoga brazde duboke.

Vekova tamnih to su tragovi,

te crne bore, mracne pecine;

A kemen ovaj, ko piramida

Sto se iz praha dize u nebo,

Kostiju krsnih to je gomila,

Sto su u borbi prodiv dusmana

Dedovi tvoji voljno slagali,

Lepeci krvlju srca rodjenog

Misica svojih kosti slomljene,

Da unucima spreme busiju,

Oklen ce nekad smelo, preziruc,

Dusmana cekat cete grabljive.

I samo dotle, do tog kamena,

Do tog bedema,

Nogom ces stupit, mozda poganom.

Drznes li dalje?... Cuces gromove

Kako tisinu zemlje slobodne

Sa grmljavinom strasnom kidaju;

Razumeces ih srcem strasljivim

Sta ti sa smelim glasom govore,

Pa ces o stenja tvrdom kamenu

Brijane glave teme celavo

U zanosnome strahu lupati...

Al' jedan izraz, jednu misao,

Čućeš u borbe strašnoj lomljavi:

"Otadžbina je ovo Srbina!..."

nazad                                                                                                                                                                                                                         dalje