Isidora Sekulić je prva žena pisac u srpskoj književnosti koja je ostavila djelo trajne vrijednosti.Njena pojava u književnosti je označila preokret u svakom pogledu.Ona je bila radoznala i svestrana.Pisala je putopise,eseje,lirsko-meditativnu prozu,pripovijetke,kritike i bavila se prevodilačkim radom.

Književni rad Isidora je započela kasno,poslije svoje tridesete godine.Prvu knjigu je objavila 1910.godine,a 1913.godine izlazi knjiga “Saputnici”,zbirka impresionističkih crtica,skica i zapisa,u kojima preovlađuju aforizmi o opštim temama.Za njen virtuozni stil,A.G.Matoš je našao izraz “ples riječi”.

1914.godine Isidora kao potpuno oformljen pisac objavljuje putopis “Pisma iz Norveške”.Mnogi tu knjigu smatraju za najljepši putopis srpske književnosti.U “Pismima iz Norveške”,Isidora je poetski i misaono dočarala sjevernjačku prirodu koja ju je privlačila.Ona ne daje samo doživljaje prirode i slike krajeva kroz koje prolazi,nego i razmišljanja o ljudima i njihovom životu,o neraskidivoj povezanosti između prirode i sudbine ljudi.Sam putopisni oblik je doprinio bogatstvu ove knjige.

Između dva rata i poslije Drugog svjetskog rata Isidora Sekulić je najviše pisala pripovijetke i eseje.U pripovijetkama obrađuje teme iz života u Vojvodini,a najčešće govori o propadanju vojvođanskih porodica i njihovoj degeneraciji.Tu se oslanja na realiste Jakova Ignjatovića i Borisava Stankovića.Najbolja je zbirka pripovjedaka”Kronika palanačkog groblja”(I 1940,II1958)koja se bavi sudbinama porodica i pojedinaca i govori o prolaznosti i smrti.

Što se tiče eseja,svi se slažu da je Isidora u ovoj oblasti pisala tekstove koji su se ubrajali u najviše što se u toj vrsti stvaralo ne samo u našoj nego i u evropskoj modernoj književnosti.Esej zauzima najviše mjesta u njenom stvaranju i predstavlja njenu osnvnu formu.Pisala je o književnosti i raznim književnim temama,o našim i stranim piscima,o drugim umjetnostima,o jeziku,filozofiji,moralu...Njegoš zauzima centralno mjesto u Isidorinim esejima,a ona je bila očarana tim pjesnikom,tako da mu je posvetila knjigu pod naslovom “Njegošu knjiga duboke odanosti”.

Kao književni kritičar,Isidora je podjednako nadahnuto pisala o našoj i stranoj književnosti,uspostavljajući veze među pojedinim nacionalnim književnostima. I kad je pisala književnu kritiku Isidora nije bila sudija već tumač, u sukobe nije ulazila, radije je ćutala i u ćutanju pokušavala da kontraste sagleda kroz zakon ravnoteže. Tu ravnotežu dobro su uzdrmala dva čoveka: Jovan Skerlić i Milovan Đilas.

Kao poznavalac nekoliko stranih jezika,ali i kao strastan i zaljubljen traglac za najvišim vrijednostima u našem jeziku,davala je izvrsne prevode poezije i proze.

Ne može se poreći da stvaralaštvo Isidore Sekulić zauzima visoko mjesto u našoj književnoj istoriji.Ona je svoj talenat,um i učenost stavila na raspolaganje nečem širem od književnosti i kulture-na raspolaganje narodu,njegovoj sudbini i istoriji.