Osnovu svakog pravopisa cine pravila za pisanje glasova, rijeci, i znakova za razdvajanje recenica i recenicnih dijelova. Ova pravila, uzeta zajedno, predstavljaju normu koja se odnosi na pisani jezik i koje bi trebalo da se drze svi obrazovani ljudi.Pozeljno je da norma bude elasticna i da se poslije odredjenog vremena mijenja, prateci promjene koje se desavaju u jeziku i drustvu uopste.Preporucuje se da se cine samo manje izmjene pravopisnih pravila, jer se nije lako odreci stecenih navika u pisanju.

 

 Pravopisi, s obzirom na namjenu, mogu da se po mnogo cemu razlikuju.Ako ih autori pisu uglavnom za strucnjake, za lingviste, onda su to lingvisticki pravopisi. Oni su obicno pisani naucnim stilom, a njihov obim nije nicim ogranicen. Ukoliko se takve knjige namjenjuju skolama i uopste siroj obrazovnoj publici, rijec je o pedagoskim pravopisima. I oni su , kao i prethodni, zasnovani na  nauci, ali su pisani popularnonaucno, jednostavno i jasno i manjeg su obima.

 

 Pravopisom srpskohrvatskog knjizevnog jezika (1960) sluzili smo se preko 35 godina. Taj period je svakako dovoljan  za sticanje odredjenih navika u pisanju, ali i za provjeru pojedinacnih pravopisnih rjesenja. Nasa kulturna u naucna  javnost  u najvecem dijelu su prihvatile Pravopis (1960) , zbog cega se sa pravom smatra  da je on odigrao znacajnu ulogu u unapredjivanju i stabilizovanje pravopisne norme. Medjutim, neka rjesenja praksa nije prihvatila, pa su se, ne dugo po objavljivanju ovog djela, povele rasprave o pojedinim pitanjima i poceli su da se objavljuju prirucnici sa dopunama i izmjenama vazecih pravila.

 

 Pravopis srpskog jezika je uskladjen sa danasnjom pravopisnom normom.

 

NAZAD