Ono sto Šantica odlikuje od starijih i obicnih patriotskih
pesnika naših, je to što je njegov patriotizam na realnome osnovu i pozitivne
sadržine, što on ne voli narod-naciju kao jednu apstrakciju, vec narod-puk, žive
ljude, seljaka. Jedino se još njegove (Šanticeve) rodoljubive pesme citaju.
Ono najbollje što je on dao je zbilja izvorno, njegovo do
maksimuma, bogato na Citavoj skali osecanja. Jer, Šantic nije intelektualan i
dubok; njegove su pesme najcešce mali detalji, male lirske teme, svakodnevne,
bez trunke bizarnosti. Pogotovu tamo gde se potpuno oslobadaju tragovi
romantizma, gde je svaki balast bivao odbacen.
Zato cesto u oblasti "intimne" lirike - iako svaka rec za
sebe ima starinski zvuk i svako osjecanje ostavlja utisak necega bezbroj puta
dozivljenog i banalnog - pesma u cjelini se osjeca kao novo, originalno
treperenje. Takvo je "Pretpraznicko vece" sa majcinim radom i pogledom, ocevom
pesmom, susedovom pricom i decijim uzbudenjem.
Osjecanje u ovom stihovima zato nije umjetnicko, što nije
jako. I zato što nije dosta jako, ono ne nosi svoj oblik vec samo sobom, ono
oblik pozajmljuje, dobiva ga u školi literarne kritike i teorije, u školi kod
drugih pesnika.
Izvjesno je: to je drugaciji, razumniji, stvarniji,
iskreniji, dublji i bolji patriotizam no što je onaj prazni verbalizam, sva ona
emfaza i retorika, sa kojom smo se navikli sretati u bezbrojnim patriorskim
pjesmama našim.
To je poezija gdje covjek osjeca ne samo da je on dio
zemlje i naroda vec da su i zemlja i narod djelom njegove široke duše, prava,
iskrena lirika ...
Jednostavnos izraza Šanticve pesme ne odiše samo jednostavnošcu nadahnjuca sadržine vec i nesposobnošcu snažnih osjecanja da nadu kitnjastiju formu.
|
|
|
|
|
|