Petar Kocic rodjen je jednog junskog dana 1877.godine, godinu dana uoci Berlinskog kongresa koji je Bosnu i Hercegovinu dao na upravu Austriji na trideset godina. Rodio se na Zmijanju, selo Stricici, u Bosanskoj krajini, u  brvnari bez prozora, u onom herojskom kraju koji nikad nije bio pod kmetstvom. Petar je prvi čovjek u svom rodu koji je sisao sa planina i otisnuo se u svijet.

Bilo mu je dve godine kad je izgubio majku, njegov otac, svestenik Jovan, iz duboke zalosti za zenom,napustio je kucu i dijecu i otisao u manastir Gomionicu i postao monah Gerasim.

Iz baba-Vidine skole kraj ovaca i goveda krenuo je Kocic po ocevoj zelji u manastir Gomionicu da uci citati i pisati kod polupismenih, bistrih i rodoljubivih kaludjera. U manastiru je zavrsio dva razreda osnovne skole (vise ih tamo nije ni bilo). Ostala dva ucio je u Banjaluci.

Po zavrsetku osnovne skole 1891. godine Kocic je po ocevoj zelji krenuo u Gimnaziju u Sarajevo.Otac je sanjao o tome da mu stariji sin postane svestenik i da time nastavi porodicnu tradiciju, ali Kociceva priroda borca nagovestavala je da se ocevi snovi nece ispuniti.

Posle sudara sa skolskim vlastima Kocic je 1895. godine presao u Beograd. Tamo je iste godine zavrsio cetvrti razred Gimnazije i upisao se u peti. Gimnaziju je zavsrio u junu 1899. godine i otisao u Bec da studira slavistiku kod cuvenog profesora Jagica. U Becu Kocic ulazi u krug studenata Bosanaca i počinje da se bavi literaturom i nacionalnom borbom. U kruzoku Pavla Lagarica napisao je Kocic svoje prve radove.

Kocic je u junu 1904. godine apsolvirao filozofiju i zatrazio sluzbu od srpskog ministarstva prosvete. Postavljen je za profesora srpskog jezika i knjizevnosti u uciteljskoj skoli u Skoplju. Privlacila su ga stara ognjista srpske slave i velicine. Ubrzo je dosao u sukob s onima koji su ugnjetavali nezasticene u novoj sredini i u kasnu jesen 1905. godine napusta Skoplje i odlazi u Sarajevo.

U Sarajevo je stigao kao poznat knjizevnik i publicist. U svojoj Bosni razvija siroku politicku i kulturnu aktivnost zbog koje su ga okupacione vlasti gonile.

Tako je bio protjeran iz Sarajeva. Ali Kocic ne miruje. Odlazi u Banjaluku i u svojoj Krajini pokreće list "Otadzbina" sa namjerom da oko sebe okupi sve nacionalno svjesne borce. Ipak policija ga nije ostavljala na miru. Od oktobra 1907. do 1909. Kocic s manjim prekidima tamnuje po raznim austrijskim robijasnicama.   
 

Po izlasku sa robije veliki pjesnik Bosanske Krajine opet se vraca litaraturi. Krajem 1912.godine poceo je da osjeca brzo napredovanje progresivne paralize.

Borba za oslobodjenje i ujedinjenje otpocinje upravo one godine kad je pisac osjetio da je tesko bolestan. Morao je da se leci onda kad je trebalo da se bori. Pred sam pocetak prvog svjetskog rata 1914. godine Kocicevi prelaze u Beograd i Petra smjestaju u dusevnu bolnicu. I nestao je tiho, necujno, u praskozorje jednog avgustovskog dana 1916. godine u porobljenom Beogradu. Nekako pred smrt on je sa uzdahom rekao: "U ropstvu se rodih, u ropstvu zivjeh, u ropstvu ajme i umrijeh." Prijatelji su ga ujutru nasli u mrtvacnici.