1912. godine Staljin je na partijskoj konferenciji u Pragu izabran u boljševički Centralni komitet. 1917. god. bio je urednik lista Pravda dok su Lenjin i najveći deo boljševičkog rukovodstva bili u izgnanstvu. Nakon Februarske revolucije Staljin i odbor urednika Pravde pružili su podršku privremenoj vladi Kerenjskog i navodno odbili da objave Lenjinov članak u kome je pozivao na njeno rušenje. Kada se Lenjin vratio iz izgnanstva objavio je Aprilske teze koje su dodatno učrvstile njegov položaj. U aprilu 1917. godine Staljin je izabran za člana Centralnog komiteta kao treći po redu po broju glasova partije, da bi u maju iste godine bio izabran za člana Politbiroa Centralnog komiteta; na ovoj funkciji ostao je do kraja života. Prema svedočenjima mnogih očevidaca Staljin je imao minornu ulogu u revoluciji od 7. novembra koju je uveličao po dolasku na vlast. Međutim, mnogi pisci kao što je Adam Ulam naglašavaju da je svaki čovek u Centralnom komitetu imao svoje zaduženje. Tokom građanskog rata u Rusiji i Poljsko-Sovjetskog rata Staljin je bio politički komesar u Crvenoj armiji. Njegov prvi položaj u vladi bila je funkcija Narodnog komesara za nacionalna pitanja (1917-23). Takođe, bio je Narodni komesar za radničku i seljačku inspekciju (1920-23) i član Centralnog izvršnog komiteta Skupštine Sovjeta (1917). U aprilu 1922. god. Staljin je postao generalni sekretar vladajuće Komunističke partije, funkcija koja će vremenom postati najznačajnija u zemlji. Ova pozicija nije bila previše omiljena u partiji ali je Staljin u njoj video odličnu osnovu za sticanje uticaja i moći. Ova funkcija imala je značajnog uticaja na donošenje odluke ko sme da pristupi partiji što mu je omogućilo da partijske redove popuni svojim pristalicama. Sticanje širokih ovlašćenja u Staljinovim rukama izazvalo je zabrinutost kod umirućeg Lenjina koji je u svom političkom testamentu pozvao na njegovo uklanjanje. Međutim, ovaj dokument je ostao u tajnosti zahvaljujući članovima Centralnog komiteta od kojih su mnogi takođe bili kritikovani u testamentu. Posle Lenjinove smrti u 21.1. 1924. god. Staljin, Kamenjev i Zinovjev su zajedno preuzeli upravljanje partijom ideološki se pozicionirajući između Trockog (predstavnika levog krila partije) i Bukharina (na desnom krilu partije). Tokom ovog perioda Staljin se odrekao tradicionalne boljševičke doktrine o sprovođenju internacionalne revolucije u korist politike izgradnje socijalizma u jednoj zemlji što je bilo u direktnoj suprotnosti sa teorijom Permanentne revolucije čiji je tvorac bio Trocki. Staljin će uskoro promeniti stranu i prikloniti se Bukharinu. Zajedno su se suprotstavili opoziciji koju su činili Trocki, Kamenjev i Zinovjev. Do 1928. god. (prva godina petogodišnjeg plana) Staljin je postao vrhovni vođa, a Trocki je sledeće godine prognan. Uspevši da izmanevriše Buharinovo desno krilo partije Staljin je zagovarao kolektivizaciju i industrijalizaciju i može se reći da je u potpunosti preuzeo kontrolu nad partijom i državom. Ipak popularnosti pojedinih lidera kao što su Sergej Kirov i tzv. Ruitin Afer onemogućavala je Staljinu da ostvari potpunu vlast sve do velike čistke koja je sprovedena u periodu od 1936. do 1938. god.

vrh stanice