Prvi svetski rat i građanski rat imali su katastrofalne posledice za ekonomiju Rusije. Industrijska proizvodnja je 1922. god. iznosila samo 13% od ukupne industrijske proizvodnje iz 1914. god. Pod Staljinovim rukovodstvom nova ekonomska politika koja je dozvoljavala određeni stepen slobode tržišta u kontekstu socijalizma, zamenjena je krajem 1920. god. centralizovanim sistemom industrijskog razvoja podeljenim na petogodišnje planove. Ovim planovima bila je predviđena brza industrijalizacija i kolektivizacija poljoprivrede kojom je upravljao državni vrh. Uprkos prvobitnim lomovima i neuspesima prvi Petogodišnji plan postigao je veoma brzu industrijalizaciju. Sovjetski Savez, generalno označen kao najsiromašnija zemlja u Evropi je tokom 1922. god. realizovao industrijalizaciju tempom koji je daleko nadmašivao tempo industrijalizacije Nemačke u 19. veku i Japana u 20. veku.

Bez ikakvog početnog kapitala, bedne spoljne trgovine i skoro bez ikakve moderne industrije Staljinova vlada finansirala je industrijalizaciju putem ograničavanja društvene potrošnje da bi ostvarila višak vrednost za ponovno investiranje u industriju i putem surove eksploatacije imućnog seljaštva. U najvećem broju slučajeva industrijski radnici su bili nedovoljno plaćeni. Prvo, zarobljenici u gulazima su korišćeni kao besplatna radna snaga. Drugo, česte su bile mobilizacije komunista i Komsomolaca kako bi učestvovali na realizaciji velikih građevinskih projekata. Staljinov režim pokrenuo je prisilnu kolektivizaciju poljoprivrede. Teorija na osnovu koje je kolektivizacija sprovedena smatrala je da će se proizvodnja prehrambenih proizvoda poboljšati ukoliko se male i neefikasne farme zamene velikim farmama za čiju obradu bi se obezbedila moderna mehanizacija.

Kolektivizacija je značila i značajne društvene promene u obimu koji nije višen još od ukidanja feudalizma u Rusiji 1861. god. i odvajanja države od vršenja direktne kontrole nad zemljom i njenim proizvodima. Kolektivizacija je takođe prouzrokovala i značajan pad životnog standarda seljaštva (ali ne svog; standard najsiromašnijeg sloja seljaštva se popravio), što je prouzrokovalo žestog otpor ovog sloja stanovništva koji je poprimao i nasilne elemente.

U prvoj godini kolektivizacije poljoprivredna proizvodnja je opala. Staljin je krivicu za loše rezultate svalio na "kulake" (bogate seljake) koji su se opirali kolektivizaciji. Zbog toga je kulake, njihove pomagače i nekadašnje kulake trebalo streljati, zatvoriti u gulage ili proterati u udaljene krajeve zemlje, u zavisnosti od težine njihove krivice.

Mnogi istoričari se slažu u stavu da su poremećaji u društvu koje je izazvala prisilna kolektivizacija bili glavni uzrok velike gladi zbog koje je samo u Ukrajini i oblasti donje Volge tokom 1932-33. god. umrlo pet miliona ljudi.

Staljinova vlada je glavno težište svojih socijalnih delatnosti usmerila na uspostavljanje sistema besplatne zdravstvene zaštite. Sprovedene su obimne kampanje suzbijanja zaraznih bolesti kao što su tifus, kolera i malarija; broj doktora je rapidno povećavan brzinom kojom je to dozvoljavao postojeći obrazovni sistem; ukupan procenat smrtnosti kao i smrtnost odojčadi je bio u stalnom opadanju. Celokupno obrazovanje je bilo besplatno i dostupno svim slojevima stanovništva. Sprovođeno je masovno opismenjavanje. Obrazovni sistem je značajno proširen i otvoreni su brojni novi univerziteti. Generacija koja je rasla pod Staljinom bila je svedok otvaranja novih poslovnih mogućnosti naročito za žene.

Za vreme staljinove vladavine zvanični životni stil nazvan Real-socijalizam dobio je svoj izraz i u umetnosti kroz umetničko slikarstvo, vajarstvo, muziku, dramu i književnost. Do tada popularni pravci u umetnosti kao što su revolucionarni ekspresionizam, abstraktna umetnost i ekeperimentalna avangarda bili su obeshrabrivani i odbačeni kao formalistički.

Staljinov odnos prema značajnim ruskim umetnicima razlikovao se od slučaja do slučaja. Neki su pogubljeni ili poslati u radne logore, dok su drugi uprkos stalnim pritiscima i proganjanjima nastavili da stvaraju. U ovom periodu u SSSR se vraća i veliki broj umetnika iz emigracije, kao što su to bili Aleksej Tolstoj, koji se vratio 1925. god., Aleksandar Kuprin 1936. god. i Aleksandar Vertinski 1943. god. Slučaj Ane Ahmatove je bio vrlo specifičan. Iako je njen prvi muž, pesnik Nikolaj Gumilev streljan 1921. god., a njen sin Lev Gumilev proveo 20 godina u radnom logoru, ona je prošla kroz nekoliko ciklusa represije i rehabilitovanja i nikada nije uhapšena.

vrh stranice