Svjetlost ne moze da prodire duboko kroz vodu. Poslije dubine od oko 200 metara ima vrlo malo svjetlosti, a ispod 1000 metara voda je potpuno crna i veoma hladna. Fitoplankton ovdje ne moze da opstane,pa sva storenja koja zive na velikim dubinama moraju na nadju druge izvore hrane. Neke zivotinje – lesinari iz dubokih voda hrane se ostacima mrtvih biljaka i zivotinja koji padaju iz povrsinskih voda. Neke, kao sto je riba – sekirica, plivaju prema  povrsini da bi se nahranile, a zatim se vracaju u dubinu. Na tom putu moraju da izbjegavaju mnoge dubinske grabljivice koje se krecu kroz tamne vode. Zivotinje koje sve vrijeme zive u dubokim vodama moraju se postepeno prilagoditi da bi opstale. One su uglavnom male i tijela su im slabasna, bez misicne mase. Zahvaljujuci tome, one smanjuju kolicinu energije, a time i hrane, koji su im potrebni da bi se odrzale u zivotu. Grabljivci se u jos vecoj mjeri moraju prilagoditi okolini u kojoj nema dovoljno plijena i gdje izmedju dva uspjesna  napada moze proci dosta vremena. Uprkos tamnoj vodi, u dubinama okeana ipak ima nekakvog svjetla. Neke zivotinje dubinskih voda u stanju  su da proizvedu  svjetlost iz sopstvenog tijela, bilo iz tkiva bilo iz posebnih organa za stvaranje svjetlosti. Ova pojava naziva se bioluminiscencija ili svjetlucanje zivih bica.